(੧੭੩)
ਇਕ ਵਾਰੀ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਰਹਿ ਚੁੱਕਾ ਹੈ, ਉਹ ਸ਼ਿਵਜੀ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ ।"
ਫਿਰ ਓਹੀ ਗਲਾਂ ! ਖੈਰ, ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਕਿ ਲਲਿਤਾ ਦੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਕਿ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਕਿ ਲਲਿਤਾ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ । ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਲਲਿਤਾ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ ।"
ਮੈਂ ਕਿਹਾ – "ਹੱਛਾ, ਹੁਣ ਜੋ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਹੈ, ਉਹ ਕਹਿ ਜਾਵਾਂ । ਮੇਰੀ ਕੁਝ ਨਿਜੀ ਜਾਇਦਾਦ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਮੈਨੂੰ ਲੋੜ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਦਾਨ ਕਰ ਜਾਵਾਂ ।"
ਲਲਿਤਾ - "ਕਿਸ ਨੂੰ ?"
ਮੈਂ - "ਜੇਹੜਾ ਰਜਨੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰੇਗਾ । ਇਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦਾਨ-ਪੱਤਰ । ਇਸ ਨੂੰ ਹਾਲੇ ਤੂੰ ਲੁਕਾਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਛੱਡੀ । ਜਦ ਤੀਕ ਰਜਨੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਤਦ ਤੀਕ ਇਹ ਗੱਲ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਹੋਵੇਗੀ । ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਦ ਰਜਨੀ ਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਇਹ ਦੇ ਦੇਣਾ ।"
ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਲਲਿਤਾ ਦੇ ਉਤਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਦਾਨ-ਪੱਤਰ ਉਸ ਦੇ ਅਗੇ ਸੁਟਕੇ ਮੈਂ ਚਲਾ ਆਇਆ । ਮੈਂ ਸਭ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਆਇਆ ਸਾਂ, ਇਸ ਲਈ, ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ ਨਾ ਗਿਆ । ਝਟ ਹੀ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਪਹੁੰਚ, ਗਡੀ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੁਰ ਪਿਆ |
ਦੁਕਾਨ ਉਠ ਗਈ ।