(੫੦)
ਦਲੀਲੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਜਵਾਨ ਆਦਮੀ ਹੈ ,ਤੇ ਮੈਂ ਇਕ ਅੰਨੀ ਤੇ ਇਕੱਲੀ ਮੁਟਿਆਰ - ਫਿਰ ਸਮਾਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਦਾ । ਪਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਉਥੇ ਕੌਣ ਸੀ । ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਦਦ ਤੋਂ ਹੁਣ ਘਰ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਮੁੜ ਸਕਦੀ । ਨਾਲੇ ਜੇ ਘਰ ਮੁੜ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਫੇਰ ਉਹੀ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪਿੱਟਣਾ । ਲਾਚਾਰ ਹੀਰਾ ਲਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਈ ।
ਚੰਪਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਤਨੀ ਛੇਤੀ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਡੰਗੋਰੀ ਵੀ ਨਾ ਲੈ ਸਕੀ ।
ਹੀਰਾ ਲਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਮੋੜ ਮੁੜਦੀ ਹੋਈ ਚੌੜੀ ਸੜਕ ਤੇ ਪਹੁੰਚੀ। ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਖੜਾਕ ਮਗਰ ਤੁਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸਾਂ । ਕਿਤੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ। ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਇਕ ਅਧ ਗੱਡੇ ਦੇ ਤੁਰਨ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇਂਦੀ ਸੀ । ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਚਬਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾਲ ਭਿਸ਼ਟੇ ਹੋਏ ਗਲਿਆਂ ਚੋਂ ਸਾਰੰਗੀ ਨਾਲ ਗਾਣਿਆਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇਂਦੀ ਸੀ ।
ਅਚਾਨਕ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ - "ਹੀਰਾ ਲਾਲ ਬਾਬੂ ! ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਕਿੰਨੀ ਕੇ ਤਾਕਤ ਹੈ ?"
ਹੀਰਾ ਲਾਲ ਨੇ ਕੁਝ ਅਸਚਰਜ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ - “ਕਿਉਂ ?"