ਪੰਨਾ:ਭੈਣ ਜੀ.pdf/139

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ:-

"ਦੀਦੀ ! ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਬੜੀ ਦੀਦੀ ਹੈ ਨਾ ?"

ਆਪਣੇ ਦੁਪੱਟੇ ਨਾਲ ਮਾਧੋਰੀ ਸੁਰਿੰਦਰ ਦੇ ਬੁਲਾਂ ਤੇ ਜੰਮਿਆਂ ਹੋਇਆ ਖੂਨ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ।

"ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਬੜੀ ਦੀਦੀ ਹੈ ਨਾ ?? ਸੁਰਿੰਦਰ ਨੇ ਫੇਰ ਪੁਛਿਆ:-

ਮੈਂ ਹੀ ਮਾਧੋਰੀ ਹਾਂ।"

ਸੁਰਿੰਦਰ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਆਖਿਆ:-ਆਹ--ਉਹੋ ਤਾਂ ਹੈ !

ਜਿਸ ਗੋਦ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ, ਆਰਾਮ, ਅਡੋਲਤਾ ਸੀ ਸੁਰਿੰਦਰ ਨੇ ਅਜ ਉਹ ਤਲਾਸ਼ ਕਰ ਲੀਤੀ । ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਮਾਲੂਮ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕਿਨਾਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਬੇੜੀ ਵਿਚ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ । ਏਸੇ ਵੇਲੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁਲਾਂ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਇਕ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਆਇਆ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁਲ ਕੁਝ ਖੁਲੇ, ਆਖਣ ਲਗਾ:-ਆਹ ! ਬੜੀ ਦੀਦੀ ਬੜਾ ਦਰਦ ਹੈ ।

ਬੇੜੀ ਬੜੀ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਨਦੀ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਚੀਰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਅੰਦਰ ਚੰਦ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਇਕ ਗਰਮਾਈ ਰਾਤ ਸੀ। ਹਵਾ ਵਿਚ ਫੁਲਾਂ ਦੀ ਇਕ ਅਜੀਬ ਬੇ ਸੁਗੰਧੀ ਜਿਹੀ ਮਹਿਕ ਸੀ । ਨੌਕਰਾਣੀ ਇਕ ਪੁਰਾਣਾ ਪੱਖਾ ਫੜੀ ਸੁਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਹੌਲੇ ਹੌਲੇ

੧੧੭.