(੧੦੦)
ਕਸਾਏ ਇਧਰ ਉਧਰ ਸੇ ਫਿਰ ਨਿਕਲ ਆਏ ਔਰ ਹਾਤਮ ਸੇ ਮਿਲਕਰ ਕਹਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਤੁਮ ਕਹਾਂ ਜਾਤੇ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਨਕੋ ਪਹਿਚਾਨ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਮਸੇ ਇਕ ਬਿਨਤੀ ਕੀਆ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮਾਨੋ ਤੋ ਕਹੂੰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਹੋ ਕਿਆ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਕਹੀਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਮਨੁੱਖੋਂ ਕੋ ਸਤਾਨਾ ਛੋਡ ਦੋ ਤੋ ਮੈਂ ਤੁਮਕੋ ਇਤਨਾ ਧਨ ਦੂੰ ਕਿ ਤੁਮਾਰੀ ਸਾਤ ਪੀੜੀ ਤਕ ਕਾਮ ਆਵੇਗਾ ਉਨੌਂਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮ ਪੇਟ ਕੇ ਹੀ ਲੀਏ ਅਪਨੇ ਉਪਰ ਪਾਪ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਦੁਖ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਜੋ ਇਤਨਾਂ ਦਰਬ ਪਾਵੇਂ ਤੋ ਕਿਆ ਹਮ ਬਾਵਲੇ ਹੈਂ ਜੋ ਐਸਾ ਖੋਟਾ ਕਾਂਮ ਕਰੈਂ ਹਮ ਆਜ ਹੀ ਸੇ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਜਿਸ ਕਾਮ ਸੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਨ ਹੋ ਉਸ ਕਾਮ ਕੋ ਜਬ ਤਕ ਜੀਏਗੇ ਕਬੀ ਨਾ ਕਰੇਂਗੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਓਰ ਮਨ ਲਗਾ ਕੇ ਪਰਤੱਗਯਾ ਕਰੋ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਸੌਗੰਦ ਖਾ ਕਰਕੇ ਕਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਮੇਂ ਇਨਾ ਦਰਬ ਦੂੰਗਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸਭ ਨਿਹਾਲ ਹੋ ਜਾਓਗੇ ਉਨੌਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਹਮਕੋ ਦਿਖਲਾ ਦੋ ਤੋ ਹਮ ਪ੍ਰਤੱਗਯਾ ਕਰੇਂਗੇ ਹਾਤਮ ਉਨਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਕੂੰਏਂ ਪਰ ਲੇ ਆਇਆ ਔਰ ਉਸ ਅਸੰਖ ਧਨ ਕੋ ਦਿਖਲਾ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਇਸਕੋ ਲੋ ਅਬ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਪੂਰੀ ਕਰੋ ਵੁਹ ਉਸਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਅਬ ਜੋ ਕਹੋ ਸੋ ਹਮ ਕਰੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸਭੀ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੌਗੰਦ ਖਾਓ ਕਿ
