(੧੨੯)
ਲੀਏ ਨਦੀ ਮੇਂ ਫੈਂਕਤਾ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਚੇਤ ਹੋਕਰ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਉਸਤਤਿ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਤੂ ਬਡਾ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਹੈਂ ਔਰ ਮੈਂ ਪਾਪੀ ਜੀਵ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਅਪਰਾਧ ਖਿਮਾ ਕਰੋ ਔਰ ਮੈਨੇ ਪਾਪ ਨਾ ਕਰਨੇ ਕੀ ਪ੍ਰਤੱਗਯਾ ਕੀ ਹੈ ਔਰ ਮੁਝੇ ਭੋਜਨ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਤੂ ਹੀ ਪਹੁੰਚਾਵੇਂਗਾ ਜਬ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੂਆ ਤਬ ਵੈਸੇ ਹੀ ਦੋ ਰੋਟੀਆਂ ਡਾਲਨੇ ਗਿਆ ਕਿ ਨਦੀ ਸੇ ਦੋ ਸੌ ਮੋਹਰ ਨਿਕਲ ਆਈਂ ਮੈਨੇ ਉਨਕੋ ਨਾ ਲੀਆ ਔਰ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਢੰਡੋਰਾ ਪਿਟਵਾਯਾ ਕਿ ਜੋ ਕਿਸੀ ਕੀ ਮੋਹਰੇਂ ਨਦੀ ਮੇਂ ਗਿਰੀ ਹੋਂ ਤੋ ਵੁਹ ਮੁਝ ਸੈ ਲੇਲੋ ਪਰੰਤੂ ਕੋਈ ਨਾ ਬੋਲਾ ਫਿਰ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਦੀ ਪਹਿ ਗਿਆ ਵੈਸੇ ਹੀ ਮੋਹਰੇਂ ਨਿਕਲ ਆਈਂ ਉਨਕੋ ਭੀ ਲਾਕਰ ਰਖ ਛੋਡਾ ਐਸੇ ਹੀ ਦਿਨ ਬੀਤਾ ਔਰ ਰਾਤ ਹੋਗਈ ਤੋ ਸੁਪਨੇ ਮੇਂ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਕੋਈ ਮੁਝਸੇ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਦੋ ਰੋਟੀਓਂ ਨੇ ਤੇਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀ ਹੈ ਪਰਮ ਕਿਰਪਾਲ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਆੱਗਿਆ ਤੁਝਕੋ ਹੂਈ ਕਿ ਦੋ ਸੌ ਮੋਹਰੇਂ ਤੁਝਕੋ ਨਿਤ ਮਿਲਾ ਕਰੇਂ ਉਸਮੇਂ ਸੈ ਤੂੰ ਕੁਛ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਹੇਤ ਉਠਾ ਦੀਆ ਕਰ ਔਰ ਜੋ ਬਾਕੀ ਬਚੇ ਉਸ ਮੇਂ ਅਪਨੇ ਦਿਨ ਕਾਟ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮੇਰੀ ਆਂਖ ਖੁਲ ਗਈ ਫਿਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰ ਦੰਡਵਤ ਕੀ ਫਿਰ ਮੈਨੇ ਯਿਹ ਮਕਾਨ ਬਨਵਾਯਾ ਔਰ ਇਸਕੇ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਯਿਹ ਲਿਖ ਦੀਆ ਸੋ ਅਬ ਭੀ ਵੈਸੇ ਹੀ ਹੈ ਦੋ ਸੌ ਮੋਹਰੈਂ ਰੋਜ਼ ਪਹੁੰਚਤੀ ਹੈਂ ਬਟੋਹੀਓਂ ਕੋ ਔਰ ਭਿਖਾਰੀਓਂ ਕੋ ਦੇਤਾ ਔਰ ਖਾ ਪੀ ਲੇਤਾ ਹੂੰ
