(੧੩੭)
ਫਿਰ ਮੁਝੇ ਕਹਿਨੇ ਕੋ ਜਗਹ ਨ ਰਹੇਗੀ ਨ ਹਾਥ ਆਵੇਗੀ ਜੋ ਮਿਲਾਪ ਹੋਨਾ ਹੈ ਤੋ ਯਹਾਂ ਹੀ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਨਹੀਂ ਤੋਂ ਉਸਕੀ ਆਸ਼ਾ ਮੇਂ ਇਸੀ ਜਗਹ ਪਰ ਮਰ ਜਾਊਂਗਾ ਯਿਹ ਦੁਖ ਭਰੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਆਂਖੋ ਸੇ ਆਂਸੂ ਭਰ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪਿਆਰੇ ਜੋ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਜਾਨਤੇ ਹੋ ਤੋ ਬਤਲਾ ਦੇਓ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਧੀਰਜ ਰੱਖੋ ਮੈਂ ਲੰਕਾ ਪਰਬਤ ਪਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਤੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਕਾ ਪਤਾ ਲਗਾ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਲਾਤਾ ਹੂੰ ਯਾ ਤੁਝੇ ਵਹਾਂ ਲੈ ਜਾਊਂਗਾ ਉਸਕੇ ਮਕਾਨ ਕਾ ਪਤਾ ਲਗਾਇ ਫਿਰ ਆਤਾ ਹੂੰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਬ ਤਕ ਮੈਨੇ ਐਸਾ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖਯ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਜੋ ਅਪਨਾ ਕਾਮ ਛੋਡ ਦੂਸਰੇ ਕਾ ਕਾਮ ਕਰੇ ਕਿਉਂ ਬਾਤੇਂ ਬਨਾਤਾ ਹੈਂ ਜਾਹ ਅਪਨਾ ਕਾਮ ਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਿਆਰੇ ਮੈਂ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਹਥੇਲੀ ਪਰ ਲੀਏ ਫਿਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਕਿਸੀ ਕਾਮ ਆਵੇ ਔਰ ਜਿਸਕੋ ਚਾਹੀਏ ਸੋ ਲੇਵੇ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਖੋਊਂਗਾ ਉਸਕਾ ਕਾਂਮ ਔਰ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਨ ਕਰੂੰਗਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਯਿਹ ਸੱਚ ਜਾਨ ਝੂਠ ਮਤ ਸਮਝ ਨਿਦਾਨ ਐਸੀ ਦੋ ਚਾਰ ਬਾਤੇਂ ਕਰ ਉਸਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਜਿਧਰ ਪਰੀ ਗਈ ਥੀ ਉਧਰ ਚਲ ਦੀਆ ਥੋੜੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਉਸ ਪਰਬਤ ਪਰ ਸੇ ਦੂਸਰੇ ਪਰਬਤ ਪਰ ਪਹੂੰਚਾ ਔਰ ਉਪਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸੇ ਮੇਵੇ ਕੇ ਬ੍ਰਿਖ ਲਹਿਲਹਾਤੇ ਔਰ ਫੂਲੋਂ ਸੇ ਲਦੇ ਹੂਏ ਝੂਮ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਏਕ ਰਮਣੀਕ ਜਗਾ ਦੇਖ ਪੜੀ ਔਰ ਵਹਾਂ ਚਾਰ ਬ੍ਰਿਖ
