(੧੬੧)
ਕੇ ਲੀਏ ਨਾ ਪਹੁੰਚਾ ਯਿਹ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਤੂੰ ਮੁਝੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰਤੀ ਕਿਆ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਤੂ ਦਸ ਪੰਦਰਹ ਬਰਖ ਕੀ ਔਰ ਮੈਂ ਸੋਲਾਂ ਸਤਾਰਹ ਬਰਖ ਕਾ ਨਵੀਨ ਤਰੁਨ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਭਾਈ ਤੇਰੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਝ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੂੰ ਘਾਤ ਪਾ ਕਰਕੇ ਬਡੇ ਭਾਈ ਕੋ ਠਿਕਾਨੇ ਲਗਾਦੂੰਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਣੇ ਹੀ ਵੁਹ ਮਾਰੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕੇ ਥਰਥਰਾਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਅਧਰਮੀ ਆਜ ਤਕ ਕਿਸੀ ਨੇ ਭੀ ਅਪਨੀ ਮਾਂ ਬਹਿਨ ਸੇ ਐਸਾ ਕਾਮ ਕੀਆ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰ ਕੀਆ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਸੁਗੰਧੇਂ ਖਾਈਂ ਪਰ ਉਸਨੇ ਅਪਨੇ ਭਾਈ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਕਾ ਵਿਸ੍ਵਾਸ ਨ ਕੀਆ ਔਰ ਗਾਲੀ ਗਿਲੋਚ ਪਰ ਆ ਗਿਆ ਔਰ ਏਕ ਤਲਵਾਰ ਉਸਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਐਸੀ ਮਾਰੀ ਕਿ ਛਾਤੀ ਤਕ ਪਹੁੰਚੀ ਔਰ ਛੋਟੇ ਭਾਈ ਨੇ ਭੀ ਐਸੀ ਛੁਰੀ ਮਾਰੀ ਕਿ ਕਲੇਜੇ ਕੇ ਪਾਰ ਹੋਈ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਘਾਇਲ ਹੋਇ ਕਰਕੇ ਮਰ ਗਏ ਅਰ ਵੁਹ ਇਸਤ੍ਰੀ ਭੈਂਸ ਹੋ ਕਰਕੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਹੋ ਲੀਆ ਵੁਹ ਭੈਂਸ ਜਾਤੀ ਜਾਤੀ ਏਕ ਗਾਂਵ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚੀ ਉਸ ਗਾਂਵ ਕੇ ਲੋਗ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾਨੇ ਕੇ ਲਾਲਚ ਸੇ ਉਸਕੇ ਪਕੜਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਸਹਿਸਾ ਦੌੜੇ ਜਬ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋ ਉਸਨੇ ਕਿਤਨਿਆਂ ਕੋ ਲਾਤੋਂ ਸੇ ਔ ਕਿਤਨਿਆਂ ਕੋ ਸੀਂਗੋਂ ਸੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ ਫਿਰ ਬਨ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਏਕ ਬੂਢਾ ਸਾ ਬ੍ਰਿਧ ਮਨੁੱਖਯ ਬਨ ਗਈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਸੇ ਯਿਹ ਕੁਲ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਪੂਛੂੰਗਾ ਕਿ ਯਿਹ
