ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/165

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੬੪)

ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਮਰਨਾਂ ਭਲਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸਮਝ ਕਰਕੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਔਰ ਦੋ ਤੀਨ ਕੋਸ ਗਿਆ ਹੋਗਾ ਕਿ ਪੈਰੋਂ ਮੈਂ ਛਾਲੇ ਪੜ ਗਏ ਤਬ ਬੇਵਸ ਹੋ ਕਰਕੇ ਗਿਰ ਪੜਾ ਗਿਰਤੇ ਹੀ ਸਭ ਦੇਹ ਮੈਂ ਘਾਵ ਹੋ ਗਏ ਔਰ ਜੀਵ ਡੁਬ ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੈਂ ਇਕ ਬ੍ਰਿਧ ਮਨੁਖਯ ਉਸਕੋ ਉਠਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਐ ਹਾਤਮ ਯਿਹ ਸਮਯ ਘਬਰਾਨੇ ਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮਨ ਕੋ ਧੀਰਜ ਦੇਹ ਜੋ ਮੋਹਰਾ ਤੁਝੇ ਰੀਛ ਕੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਦੀਆ ਹੈ ਕਮਰੇ ਸੇ ਨਿਕਾਲਕਰ ਮੂੰਹ ਮੈਂ ਰੱਖ ਲੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਰਖ ਲੀਆ ਉਸ ਹੀ ਅੜੀ ਧਰਤੀ ਕੀ ਪਿਆਸ ਔਰ ਗਰਮੀ ਜਾਤੀ ਰਹੀ ਹਾਤਮ ਉਸਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਗਰਮੀ ਕਿਸ ਕਾਰਣ ਸੇ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕੀ ਬਿਖ ਸੇ ਹੈ ਔਰ ਇਸ ਧਰਤੀ ਸੇ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਕੀ ਆਗ ਨਿਕਲਤੀ ਹੈ ਇਸਸੇ ਇਸ ਧਰਤੀ ਕਾ ਰੰਗ ਲਾਲ ਹੈ ਪਹਿਲੇ ਯਿਹ ਹਰੀ ਥੀ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਔਰ ਮੋਹਰੇ ਕੇ ਕਾਰਣ ਕਿਸੀ ਕਿਸਮ ਕੀ ਗਰਮੀ ਉਸਕੋ ਨਾ ਬਯਾਪੀ ਆਧੀ ਦੂਰ ਪਹੁਚਾ ਥਾ ਕਿ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੀ ਸੁਗੰਧ ਪਾਕੇ ਐਸੀ ਫੁੰਕਾਰ ਮਾਰੀ ਕਿ ਮੂੰਹ ਕੀ ਜ੍ਵਾਲਾ ਆਕਾਸ਼ ਤਕ ਪਹੁਚੀ ਥੀ ਉਸਕਾ ਫਨ ਔਰ ਉਸਕੀ ਦੇਹ ਤਾੜ ਕੇ ਸਮਾਨ ਔਰ ਆਗ ਕੀ ਜ੍ਵਾਲਾ ਉਸਕੇ ਨਾਕ ਨਥਨੋਂ ਸੇ ਬਿਖ ਕੀ ਪਵਨ ਨਿਕਲਤੀ ਥੀ ਔਰ ਕੋਸੋਂ ਤਕ ਗੀਲਾ ਸੂਕਾ ਸੁਕਾ ਦੇਤੀ ਹਾਤਮ ਜੋ ਉਸ ਆਗ ਮੇਂ ਪੜਾ ਤੋ ਘਬਰਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ