(੧੬੬)
ਕੇ ਏਕ ਹਜ਼ਾਰ ਗੁਣ ਹੈਂ ਕੋਈ ਕਹਾਂ ਤਕ ਵਰਣਨ ਕਰੇ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਪੀਛੇ ਉਸ ਸਿਪਾਹੀ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਉਸਕੋ ਦੇ ਕਰਕੇ ਸਬ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਉਸਨੇ ਉਸਕੋ ਗਲੇ ਸੋ ਲਗਾ ਲੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੂੰ ਜਾਹ ਔਰ ਇਸ ਮੋਹਰੇ ਕੋ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਕੋ ਦੇ ਦੇ ਵੁਹ ਉਸ ਮੋਹਰੇ ਕੋ ਲੇਕਰ ਹਾਤਮ ਸਮੇਤ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਔਰ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਸੇ ਮਿਲਾਪ ਕਰ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਰਖ ਦੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸੇ ਬਡੇ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਸੇ ਲਾਯਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪਹਿਲੇ ਇਸਕੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਕਰ ਲੂੰ ਤਬ ਤੇਰੀ ਬਾਤ ਪਰ ਬਿਸ੍ਵਾਸ ਕਰੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਕਿਆ ਚਿੰਤਾ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਨੇ ਮੋਹਰੇ ਕੀ ਸਭ ਭਾਂਤ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਕਰ ਲੀ ਜਬ ਨਿਸਚਾ ਹੂਆ ਤਬ ਉਸਨੇ ਊਪਰ ਸੇ ਪਰਸੰਨ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਲੱਜਿਤ ਹੋ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਏਕ ਬਾਤ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸੇ ਭੀ ਪੂਰੀ ਕਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਤਬ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਨੇ ਅਪਨੇ ਸਭ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਏਕ ਲੋਹੇ ਕਾ ਕੜਾਹਾ ਘੀਉ ਸੇ ਭਰ ਕਰ ਔਰ ਚੁਲ੍ਹੇ ਪਰ ਧਰ ਸਾਤ ਦਿਨ ਤਕ ਉਸਕੇ ਨੀਚੇ ਰਾਤ ਦਿਨ ਆਂਚ ਕਰੋ ਉਨੋਂ ਨੇ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਜਬ ਵੁਹ ਕੜਾਹਾ ਐਸਾ ਖੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਪੱਥਰ ਭੀ ਉਸ ਮੇਂ ਗਿਰੇ ਤੋ ਜਲ ਬਲ ਕੇ ਭਸਮ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਬ ਉਸ ਸਿਪਾਹੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੂੰ ਇਸਮੇਂ ਕੂਦ
