(੧੮੫)
ਜ਼ਾਦ ਹਾਤਮ ਕੋ ਯਹਾਂ ਪਹੁਚਾ ਕੇ ਲੱਕਾ ਪਰਬਤ ਕੋ ਗਏ ਥੇ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਉਨ ਪਰ ਝੁੰਝਲਾ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਜਬ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਕਾ ਕਾਮ ਕਰ ਚੁਕਤਾ ਤਬ ਉਸੇ ਉਸਕੇ ਘਰ ਪਹੁਚਾ ਕੇ ਤੁਮ ਯਹਾਂ ਆਤੇ ਅਬ ਤੁਮਾਰੀ ਕੁਸ਼ਲ ਇਸੀ ਮੇਂ ਹੈ ਕਿ ਉਸਕੋ ਉਸਕੇ ਘਰ ਪਹੁਚਾ ਕੇ ਫਿਰ ਯਹਾਂ ਆਓ ਨਹੀਂ ਤੋ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਛ ਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਕਰੂੰਗੀ ਵੁਹ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦੋੜੇ ਅਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਗਏ ਔਰ ਜੋ ਉਨ ਪਰ ਬੀਤੀ ਥੀ ਸੋ ਸਭ ਵਰਣਨ ਕਰਕੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਅਬ ਆਪ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਕਿਧਰ ਜਾਨੇ ਕਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਹਾਂ (ਨੂਰਰੇਜ਼) ਘਾਸ ਹੈ ਵਹਾਂ ਜਾਯਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਵਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹਮ ਤੁਝਕੋ ਉਸ ਜੰਗਲ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਔਰ ਦੂਰ ਸੇ ਪਤਾ ਭੀ ਬਤਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਪਰ ਵਹਾਂ ਨਾ ਜਾਵੇਂਗੇ ਜੋ ਤੁਮ ਜੀਤੇ ਫਿਰੋਗੇ ਤੋ ਤੁਮਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਤੁਮੇਂ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਨਹੀਂ ਤੋ ਜੋ ਤੁਮ ਪਰ ਬੀਤੇਗੀ ਸੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਕੋ ਜਾ ਸੁਨਾਵੇਂਗੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਇਸਕਾ ਕਿਆ ਕਾਰਨ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਸ ਸਮਯ ਵੁਹ ਘਾਸ ਧਰਤੀ ਸੇ ਨਿਕਲਤਾ ਹੈ ਉਸ ਸਮੇ ਬਨ ਕੋ ਫੂਲ ਸਭ ਦੀਪਕ ਸਮਾਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਸਾਂਪ ਬਿੱਛੂ ਆਦਿਕ ਮਨੁੱਖਯ ਦੁਖਦਾਈ ਔਰ ਪ੍ਰਾਨ ਘਾਤਕ ਜੀਵ ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀ ਉਸਕੇ ਆਸ ਪਾਸ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ ਇਸਲੀਏ ਵਹਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਤਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਦੇਖੀਏ ਮੇਰੇ ਭਾਗ ਮੇਂ ਕਯਾ ਹੈ ਤਬ ਏਕ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਕੰਧੇ ਪਰ ਬੈਠਾਲ ਲੀਆ ਔਰ ਸਭ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਏ
