(੧੮੭)
ਗਿਆ ਆਂਖੋਂ ਕਟੋਰਾ ਸੀ ਖੁਲ ਗਈਂ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਉਸਨੇ ਉਸਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾਯਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਅਬ ਕਿਆ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਮੈਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਸਿਰ ਦੀਆ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੀ ਕਾ ਕਾਮ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਸੇ ਨਿਕਲਤਾ ਹੈ ਉਸੇ ਮੇਂ ਅਪਨਾ ਅਹੋ ਭਾਗਯ ਸਮਝਤਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੈਂ ਬਹੁਤਸਾ ਧਨ ਰਤਨ ਹੈ ਵਹਾਂ ਚਲਕੇ ਜਿਤਨਾ ਤੁਝੇ ਚਾਹੀਏ ਲੇ ਲੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਧਨ ਰਤਨ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਏ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕਿਰਪਾ ਸੇ ਮੇਰੇ ਭੀ ਘਰ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਹੈ ਉਸੀ ਕੋ ਧਰਮ ਕਾਰਯ ਮੇਂ ਉਠਾਤਾ ਹੂੰ ਤੇਰਾ ਧਨ ਲੇਕਰਕੇ ਕਿਆ ਕਰੂ ਉਸ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਕੇ ਕੰਧੇ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਕਰ ਦਸ ਦਿਨ ਮੇਂ ਸ਼ਾਹਾਬਾਦ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਤਬ ਪਰੀ ਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਪ ਅਪਨੀ ਮੁਹਰ ਸੇ ਏਕ ਰਸੀਦ ਲਿਖ ਦੀਜੀਏ ਕਿਹਮ ਉਸਕੇ ਪਾਦ ਸ਼ਾਹ ਜਾਦੀ ਸੇ ਦੇਵੇਂਗੇ ਜਿਸਮੇਂ ਉਸਕੇ ਮਨ ਕੋ ਸੰਤੋਖ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਰਸੀਦ ਅਪਨੇ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸਮੇਤ ਲਿਖ ਕੇ ਉਨਕੋ ਦੀ ਵੁਹ ਉਧਰ ਉਡੈ ਔਰ ਹਾਤਮ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਨਰ ਕਾਰਵਾਨੌਂ ਕੀ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਗਿਆ ਔਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਸੇ ਮਿਲਕਰ ਬਹੁਤ ਪਰਸੰਨ ਹੂਆ ਦੋ ਚਾਰ ਘੜੀ ਪੀਛੇ ਦੋਨੋਂ ਸਾਥ ਹੋਕੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਘਰ ਆਏ ਵੁਹ ਬਹੁਤ ਅੱਛੇ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਸੁਥਰੇ ਪਰਦੇ ਲਗਾ ਕੇ ਬੈਠੀ ਔਰ ਉਨ ਕੋ ਜੜਾਊ ਚੌਕੀਓਂ ਪਰ ਬਡੇ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਸੇ ਬਾਹਰ ਬੈਠਾਲ ਕੇ ਹਾਲ ਪੂਛਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਆਦਿ ਸੇ ਅੰਤ ਤਕ ਵਰਣਨ
