(੧੯੪)
ਲਟਕਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਸਹਿਸਾ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਔਰ ਉਸ ਪਰ ਚੜਨੇ ਲਗਾ ਵੁਹ ਬ੍ਰਿਖ ਐਸਾ ਹਿਲਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗਿਰ ਪੜੂੰਗਾ ਪਰ ਵੁਹ ਬ੍ਰਿਖ ਕੀ ਜੜ ਸੇ ਲਿਪਟ ਗਿਆ ਵੁਹ ਵੈਸੇ ਹੀ ਹਿਲਤਾ ਰਹਾ ਯਿਹ ਥੋੜਾ ਔਰ ਚੜ੍ਹਾ ਤੋ ਏਕ ਤੜਾਕਾ ਹੂਆ ਔਰ ਬ੍ਰਿਖ ਬੀਚ ਸੇ ਫਟਾ ਹਾਤਮ ਉਸਮੇਂ ਸਮਾ ਗਿਆ ਜਬ ਉਸਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਅਬ ਕੁਛ ਬਸ ਨਹੀਂ ਚਲਤਾਤੌ ਘਬਰਾਯਾ ਔਰ ਡਰਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਯਾ ਆਫ਼ਤ ਹੈ ਏਕ ਬਾਰ ਮੈਂ ਉਨਕੇ ਲੀਏ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ ਗਿਰਾ ਤੋ ਉਸ ਅਪਦਾ ਮੇਂ ਪੜਾ ਜੋ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾ ਤੋ ਯੂੰ ਫਸਾ ਜਿਤਨਾ ਬਲ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਉਤਨਾ ਹੀ ਨੀਚੇ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਨਿਦਾਨ ਵੁਹ ਦਿਨ ਸਭ ਕਾ ਸਭ ਬ੍ਰਿਖ ਮੇਂ ਛਿਪ ਗਯਾ ਕੇਵਲ ਆਂਖੇ ਬਾਹਰ ਰਹਿ ਗਈਂ ਉਸੀ ਸਮਯ ਖੁਆਜਾਖਿਜਰ ਫਿਰ ਆਨ ਪਹੁਚੇ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਤੂ ਅਪਨੇ ਆਪਕੋ ਅਪਦਾ ਮੇਂ ਕਿਉਂ ਡਾਲਤਾ ਹੈਂ ਕਿਆ ਜੀਨੇ ਸੇ ਤ੍ਰਿਪਤ ਹੋਗਿਆ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਕੀ ਬੁਰੀ ਦਸ਼ਾ ਥੀ ਕੁਛ ਨਾ ਬੋਲਾ ਤਬ ਉਨੋ ਨੇ ਉਸ ਪਰ ਦਯਾ ਕੀ ਔਰ ਏਕ ਆਸਾ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਮਾਰਾ ਕਿ ਵੁਹ ਮੋਮ ਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਉਸਮੇ ਸੇ ਨਿਕਲ ਆਯਾ ਪਰ ਸਿਥਲ ਥਾ ਬੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਜਬ ਸਾਵਧਾਨ ਹੂਆ ਤਬ ਖ਼ੁਆਜਾ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁ ਇਤਨਾ ਦੁਖ ਕਿਓਂ ਸਹਿਤਾ ਹੈ ਤੇ ਤੁਝੇ ਉਨ ਸੇ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਨਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਜਾਨੂੰ ਉਨੌਂ ਨੇ ਕਹਾਕਿ ਯਿਹ ਸਰਦਾਰ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਜਾਦੂਗਰ ਕੀ ਬੇਟੀ ਹੈ ਔਰ ਮਕਾਨ ਕਾ ਨਾਮ ਅਹਿਮਰ
