ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/197

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੯੬)

ਅਪਣੇ ਆਪ ਕੋ ਅਪਦਾ ਮੈਂ ਡਾਲਨੇ ਸੇ ਕਿਆ ਫਾਇਦਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਇਸੀ ਮੈਂ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਪਲ ਉਨਸੇ ਅਲਗ ਨ ਹੂੰ ਜੋ ਮੇਰੇ ਭਾਗਯ ਮੇਂ ਯਿਹ ਦੁਖ ਲਿਖਾ ਹੈ ਤੋ ਸੁਖ ਕਹਾਂ ਸੇ ਪਾਊਂਗਾ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਖ਼ਵਾਜਾ ਨੇ ਅਪਣਾ ਆਸਾ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਮਾਰਾ ਔਰ (ਇਸਮਆਜ਼ਮ)ਪੜ੍ਹਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਚੜ ਜਾ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਵੁਹ ਲੋਪ ਹੋ ਗਏ ਹਾਤਮ ਜਬ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਚੜਾ ਤੋ ਉਸ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਕੇ ਸਿਰ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁਚਾ ਹਾਤਮ ਕਾ ਭੀ ਸਿਰ ਉਨੀਂ ਸਿਰੋਂ ਮੇਂ ਲਟਕਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਸਰੀਰ ਗਿਰ ਕੇ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਡੂਬ ਗਿਆ ਆਕਾਸ ਔਰ ਧਰਤੀ ਮੇਂ ਪੁਕਾਰ ਹੂਈ ਜਬ ਸੂਰਜ ਅਸਤ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਰਾਤ ਹੂਈ ਤੋ ਵੁਹ ਸਿਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਿਰ ਸਮੇਤ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਗਿਰ ਦੇਹ ਧਾਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋਕਾਮ ਕਾਜ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਮਲਿਕਾ ਭੀ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਆ ਬੈਠੀ ਹਾਤਮ ਹਾਥ ਬਾਂਧਕੇ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਲਗ ਕੇ ਖੜਾ ਹੂਆ ਪਰ ਬੇਸੁਧ ਥਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਹਾਂ ਥਾ ਕਹਾਂ ਆਯਾ ਕਹਾਂ ਜਾਊਂਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮਲਿਕਾ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਜਵਾਨ ਸੱਚ ਕਹੁ ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੈਂ ਔਰ ਤੇਰਾ ਕਿਆ ਨਾਮ ਹੈ ਔਰ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ ਏਕ ਤੇਰਾ ਸੇਵਕ ਇਸ ਤਾਲਾਵ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ ਕੀ ਬਾਤੋਂ ਸੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯੇਹ ਮੁਝ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੂਆ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕੁਛ ਨ ਬੋਲੀ ਔਰ ਨਾਚ ਦੇਖਨੇ ਲਗੀ ਆਧੀ ਰਾਤ ਬੀਤੇ ਦਸਤਰਖ਼ਾਨ ਬਿਛਾ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਸ੍ਵਾਦ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਖਾਟੇ ਮੀਠੇ ਸਲੋਨੇ ਔਰ ਰੰਗ ਰੰਗ ਕੇ ਮੇਵੇ ਚੁਨਵਾ ਦੀਏ