ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/202

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੦੧)

ਕਠਿਨ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਮੁਹਰਾ ਉਸਕੇ ਦੀਏ ਬਿਨਾਂ ਬਲ ਸੇ ਹਾਥ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰ ਨੌਕਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸ ਜਲਦ ਕੂਏਂ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਉਸੀ ਤਾਲਾਵ ਪਰ ਲੇ ਜਾਓ ਤਬ ਹਾਤਮ ਕੋ ਨਿਕਾਲ ਵਹੀ ਪਹੁੰਚਾ ਆਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕੀਆ ਔਰ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਜਾਦੂ ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਏਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਵੁਹ ਪਰੀਆਂ ਮਲਿਕਾ ਜ਼ਰੀਪੋਸ਼ ਕੀ ਸੂਰਤ ਸਮੇਤ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਹਮਨੇ ਆਈ ਮਲਿਕਾ ਜ਼ਰੀਪੋਸ਼ ਕੀ ਸੂਰਤ ਨੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਕੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਮਿੱਤ੍ਰ ਅਬ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਨ ਬੈਠਾਂਗੀ ਦੂਰ ਹੀ ਸੇ ਦੇਖਾ ਕਰੂੰਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਬੈਠੀ ਥੀ ਤੋ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਕਾਲਾ ਦੇਵ ਭੇਜਕਰ ਪਕੜਵਾ ਮੰਗਵਾਯਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਤੁਝੇ ਉਸ ਬਲਾਸੇ ਬਚਾਯਾ ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਬੈਠੂੰ ਔਰ ਬਾਪ ਸੁਨੇ ਤੋਂ ਫਿਰ ਤੇਰੀ ਵਹੀ ਦਸ਼ਾ ਕਰੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਪਾਸ ਬਠਾ ਲੀਆ ਤਬ ਵੁਹ ਕੋਰ ਕਟਾਖਯ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਤੂ ਮੁਝੇ ਸਭ ਸੱਚ ਕਹਿਤਾ ਹੈਂ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਝਕੋ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਸੇ ਭੀ ਅਧਿਕ ਪ੍ਰੀਤਮ ਰਾਖਤਾ ਹੂੰ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਹਾਕਿ ਮੈਂ ਤੁਝ ਸੇ ਏਕ ਬਸਤ ਮਾਂਗੂੰ ਜੋ ਦੇਦੋ ਤੋ ਸੱਚਾ ਆਸ਼ਿਕ ਜਾਨੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕੌਨਸੀ ਬਸਤੁ ਹੈ ਮੈਂ ਤੋ ਦਰਿੱਦ੍ਰੀ ਹੂੰ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਧਨ ਰਤਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਵੁਹ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਰੀਛ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕਾ ਮੁਹਰਾ ਚਾਹਤੀ ਹੂੰ ਧਨ ਰਤਨ ਕੀ ਮੁਝੇ ਚਾਹ ਨਹੀਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂਨੇ ਕੈਸੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਵੁਹ