(੨੧੨)
ਨਹੀਂ ਚਲ ਸਕਤਾ ਤੋ ਏਕ ਮੰਤ੍ਰ ਪੜ੍ਹਕਰ ਆਕਾਸ਼ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਉਡਗਿਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਬ ਦੇਖਾ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਪਰ ਲਗਾ ਕਰਕੇ ਉਡਗਿਆ ਤਬ ਸੋਚਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਕਿਆ ਕੀਜੀਏ ਸਰਤਕ ਬੋਲਾ ਕਿ ਵੁਹ ਅਪਨੇ ਗੁਰੂ ਕਮਲਾਕ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਹੈ ਔਰ ਵੁਹ ਐਸਾ ਜਾਦੂਗਰ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਆਕਾਸ਼ ਸੂਰਜ ਚੰਦ੍ਰ ਨਖਯਤ੍ਰੋ ਸਹਿਤ ਬਨਾਇਆ ਹੈ ਔਰ ਏਕ ਪਹਾੜ ਕੇ ਭੀਤਰ ਬਹੁਤ ਬਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਏਕ ਬਸਾਯਾ ਹੈ ਉਸਮੇਂ ਚਾਲੀਸ ਹਜ਼ਾਰ ਜਾਦੂਗਰ ਬਡਾਦੁਸ਼ਟ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕਾ ਘਰ ਯਹਾਂ ਸੇ ਤੀਨ ਸੋ ਕੋਸ ਪਰ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਏਕ ਹੈ ਉਸਕਾ ਕੋਈ ਸਾਂਝੀ ਨਹੀਂ ਉਸਨੇ ਸਭ ਕੋ ਉਤਪੰਨ ਕੀਆ ਹੈ ਯਿਹ ਕਿਸੀ ਨੇ ਨਹੀਂ ਉਪਜਾ ਨਾ ਪੱਥਰ ਮੇਂ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਰਤਨੋਂ ਮੇਂ ਚਮਕਤਾ ਹੈ ਪਰ ਯੇਹ ਸਭੀ ਯਤਨ ਮੇਂ ਹੈਂ ਸਰਤਕ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਬਾਤ ਸੁਨਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਸਭ ਮੈਨੇ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੇ ਦੇਖੇ ਅਬ ਜਾਦੂਗਰੋਂ ਸੇ ਸ਼ਰਧਾ ਉਠ ਗਈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸੇ ਧੀਰਜ ਦੇ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਬ ਕਮਲਾਕ ਪਰਬਤ ਪਰ ਜਾਯਾ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਸਰਤਕ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਆਪਕੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਹੋ ਸੋ ਕਰੋ ਔਰ ਮੈਂ ਭੀ ਆਪ ਕੀ ਸੇਵਾ ਮੇਂ ਰਹੂੰ ਇਹ ਬ੍ਰਿਖ ਜੋ ਦੇਖ ਪੜ੍ਹਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੇ ਲਸ਼ਕਰ ਕੇ ਲੋਗ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਵੁਹ ਇਨਕੋ ਜਾਦੁ ਕੇ ਬਲ ਸੇ ਬ੍ਰਿਖ ਬਨਾ ਗਿਆ ਜੇਕਰ ਤੁਮ ਸੇ ਹੋ ਸਕੇ ਤੋ ਇਨਪਰ ਸੇ ਜਾਦੂ ਦੂਰ ਕਰਕੇ ਜੈਸੇ ਥੇ ਵੈਸੇ ਬਨਾ ਕਰਕੇ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲੇ ਚਲੋ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ
