(੨੨੮)
ਕਿ ਮੈਂ ਯਮਨ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ ਪਰ ਅਬ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਸੇ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਲੀਏ ਤੁਮਾਰੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਹੂੰ ਨਿਦਾਨ ਮੁਨੀਰ ਸਾਮੀ ਕਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਪਰ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਨਾ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੀ ਬਾਤੋਂ ਕਾ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਲੇਨੇ ਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸਭ ਬਿਸਥਾਰ ਪੂਰਬਕ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਫਿਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਆਪ ਨੇ ਅਪਣੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਲਿਖਕੇ ਯਿਹ ਕਿਉਂ ਲਗਾਯਾ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਮਨ ਨਿਵਾਸੀ ਬੀਰ ਤੇਰਾ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਬਡਾ ਯਸ ਹੋਗਾ ਕਿ ਐਸਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਦੂਸਰਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਔਰੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਇਤਨਾਂ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਔਰ ਕਲੇਸ਼ ਸਹੇ ਤੂੰ ਹੀ ਐਸਾ ਥਾ ਜੋ ਯਿਹ ਬੋਝ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਲੀਆ ਆਜ ਰਹਿ ਜਾ ਕਿ ਤੂੰ ਰਾਹ ਕਾ ਥੱਕਾ ਮਾਂਦਾ ਹੈ ਕਲ ਤੁਝ ਸੇ ਮੈਂ ਉਨਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਕਹੂੰਗਾ ਹਾਤਮ ਉਸ ਰਾਤ ਕੋ ਵਹਾਂ ਰਹਾਂ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਖਾਨਾ ਖਾ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਕਹੀਏ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਖ੍ਵਾਰਿਜਮ ਕੋ ਵਸਤੇ ਹੂਏ ਸਾਤ ਸੌ ਬਰਸ ਬੀਤੇ ਔਰ ਮੇਰੀ ਅਵਸਥਾ ਆਠ ਸੌ ਬਰਸ ਕੀ ਹੈ ਜੈਸਾ ਤੂੰ ਮੁਝੇ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਐਸਾ ਹੀ ਉਸ ਸਮਯ ਭੀ ਥਾ ਜੁਆਰੀਓਂ ਮੇਂ ਮੈਂ ਬਿਦਿਤ ਥਾ ਜੂਆ ਖੇਲਨੇ ਜੋ ਅਧਿਕ ਔਰ ਕੋਈ ਕਾਮ ਨਾ ਕਰਤਾ ਥਾ ਏਕ ਦਿਨ ਐਸਾ ਹੂਆ ਕਿ ਏਕ ਪੈਸਾ ਭੀ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਨ ਰਹਾ ਜਬ ਰਾਤ ਹੂਈ ਤਬ ਚੋਰੀ ਕੋ ਨਿਕਲਾ ਉਸ ਸਮਯ ਇਹ ਜੀ ਮੇਂ ਆਯਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਛੋਟੇ ਘਰ ਸੇ ਕਿਉਂ ਚੋਰੀ ਕੀਜੀਏ ਯਿਹ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਜਾਕੇ ਬਹੁਤਸਾ ਧਨ ਰਤਨ ਚੁਰਾ ਲਾਈਏ ਮਨ
