(੨੩੩)
ਬਸਤੂ ਯਹਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤਿ ਹੈਂ ਕਿਸੀ ਚੀਜ਼ ਕੀ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਜੋ ਕਬੀ ਕੋਈ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਭੂਲਾ ਭਟਕਾ ਕਯਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਔਰ ਕਯਾ ਸੌਦਾਗਰ ਇਸ ਬਾਗ਼ ਮੇਂ ਆ ਜਾਤਾ ਹੈ ਤੋ ਐਸੇ ਹੀ ਮੁਝੇ ਸੰਦੂਕ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਔਰ ਭੋਗ ਕਰ ਅੰਗੂਠੀ ਦੇਕੇ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਸੋ ਯੇਹ ਬਹੁਤ ਸੀ ਅੰਗੂਠੀਆਂ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੈਂ ਪਰ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਤੀ ਕਿ ਕੌਨਸੀ ਕਿਸਕੀ ਹੈ ਐਸੇ ਹੀ ਅੰਗੂਠੀ ਔਰ ਤੁਝੇ ਭੀ ਭੂਲ ਜਾਊਂਗੀ ਕਿਉਂ ਜੋ ਏਕ ਦੋ ਹੋਂ ਤੋ ਯਾਦ ਰਹੇਂ ਸੈਕੜੋ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਕਾ ਕਹਾਂ ਤਕ ਧਯਾਨ ਰਹੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਸੁਨਕਰ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਉਸੇ ਸੰਦੂਕ ਮੇਂ ਬੰਦ ਕਰ ਵੈਸੇ ਹੀ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ ਲਟਕਾ ਲਸ਼ਕਰ ਸਾਥ ਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਜਾਕੇ ਸਭ ਧਨ ਸੰਪਤ ਰਾਜ ਪਾਟ ਲੁਟਾਕੇ ਆਪ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਔਰ ਇਕਾਂਤ ਬੈਠ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਭਜਨ ਸਿਮਰਨ ਮੇਂ ਲੀਨ ਹੂਆ ਔਰ ਤਬ ਤਕ ਜੀਅ ਮੇਂ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਾ ਨਾਮ ਨਾ ਲੀਆ ਅਰੀ ਮੂਰਖ ਤੂ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕਿਆ ਭਲਾਈ ਕਰੇਗੀ ਜੋ ਧਰਮ ਕੇ ਕਾਮ ਸੇ ਮੁਝੇ ਰੋਕਤੀ ਹੈਂ ਯਿਹ ਦੇਖ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਤੋ ਪਰਉਪਕਾਰ ਪਰ ਫੈਂਟ ਬਾਂਧੀ ਹੈ ਔਰ ਕੈਸੇ ਕੈਸੇ ਦੁਖ ਸਹਿਕੇ ਕੁਛ ਕੁਛ ਯਸ ਪਾਯਾ ਪਰੰਤੂ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸਿਮਰਣ ਕਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕਾ ਮਾਰਗ ਛੋਡ ਉਸ ਸੇ ਮਿਲਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਯਮਨ ਕੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਬੜੇ ਸੋਚ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਅਪਨੇ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਕੋ ਧੂੜ ਮੇਂ ਮਿਲਾਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰ ਯਿਹ ਬਾਤ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇੱ ਪੱਥਰ ਕੀ ਲਕੀਰ ਕੀ ਕਿ
