(੨੩੪)
ਯਿਹ ਸ਼ਬਦ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਓਰ ਸੇ ਆਤਾ ਹੈ ਅਬ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਇਸੀ ਮੇਂ ਭਲਾਈ ਹੈ ਕਿ ਯਮਨ ਕੀ ਓਰ ਪੈਰ ਨ ਰੱਖੂੰ ਔਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕਾ ਰਸਤਾ ਪਕੜੂੰ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮਨ ਮੈਂ ਠਹਿਰਾ ਕਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੋ ਚਲ ਦੀਆ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਲੋਗ ਉਸਕੋ ਪਹਿਚਾਨ ਕਰਕੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਏ ਉਸਨੇ ਭੀਤਰ ਬੈਠ ਹਾਤਮ ਕੋ ਬੁਲਾ ਪਰਦੇ ਕੇ ਬਾਹਰ ਬਾਹਰ ਬੈਠਾ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪੂਛਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਅਪਨੇ ਮਾਰਗ ਕੇ ਕਲੇਸ਼ੋਂ ਕਾ ਵਰਣਨ ਕੀਆ ਫਿਰ ਉਸ ਬ੍ਰਿਧ ਮਾਨੁੱਖਯ ਕੀ ਵਾਰਤਾ ਠੀਕ ਠੀਕ ਕਹਿ ਸੁਣਾਈ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਸੋ ਸੱਚ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਇਸਮੇਂ ਸੰਦੇਹ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਸਾ ਸ੍ਵਾਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਖਾਨਾ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਮਨੇ ਰਖਵਾ ਦੀਆ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਜਾ ਕਰਕੇ ਅਪਨੇ ਭਾਈ ਕੇ ਸਾਥ ਖਾਊਂਗਾ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਆਯਾ ਔਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਸੇ ਮਿਲਕੇ ਏਕ ਸਾਥ ਖਾਨਾ ਖਾਯਾ ਔਰ ਸਭ ਬਾਤੇਂ ਕਹੀਂ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਧੰਨ ਕਹਿਕਰ ਦੋਨੋਂ ਸੁਖ ਪੂਰਬਕ ਸੋਏ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੋਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਨ੍ਹਾਇ ਧੋਇ ਕਪੜੇ ਬਦਲ ਕੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੀ ਡੇਉਡੀ ਪਰ ਆਯਾ ਚੋਬਦਾਰੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਆਯਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਉਸੇ ਪਰਦੇ ਕੇ ਭੀਤਰ ਬੁਲਾਇ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸੁਨਨੇ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਪਹਾੜ ਸੇ ਸ਼ਬਦ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸੇ ਉਸਕਾ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਨਾਮ ਹੈ ਅਬ
