(੨੩੬)
ਪੁਕਾਰ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਵਾਹ ਵਾਹ ਬਟੋਹੀ ਜੋ ਤੂੰ ਯਹਾਂ ਆਯਾ ਹੈਂ ਤੋ ਭਲਾ ਹੂਆ ਹਮ ਤੇਰਾ ਰਸਤਾ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਔਰ ਆਗੇ ਜਾਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਧਰੇ ਹੈਂ ਔਰ ਏਕ ਮੁਰਦੇ ਕੋ ਲੋਗ ਘੇਰੇ ਹੂਏ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਸ ਮੁਰਦੇ ਕੋ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਗਾਡਤੇ ਹੋ ਔਰ ਇਤਨਾ ਕਿਉਂ ਰੋਤੇ ਹੋ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾਂ ਕਿ ਹਮਾਰੀ ਜਾਤਿ ਮੇਂ ਯਿਹ ਚਾਲ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਧਨਵਾਨ ਵਾ ਦਰਿੱਦ੍ਰੀ ਮਰੇ ਹੈ ਤਬ ਹਮ ਸਭ ਉਸ ਮੁਰਦੇ ਕੋ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾਕੇ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਖਾਨੇ ਪਕਾ ਏਕ ਕਪੜੇ ਕੇ ਊਪਰ ਚੁਨ ਕੇ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਕਾ ਰਸਤਾ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਉਸ ਬੀਚ ਜੋ ਕੋਈ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਯਹਾਂ ਆ ਗਿਆ ਤੋ ਖਾਨਾ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਰਖ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਇਸ ਮੁਰਦੇ ਕੋ ਸਾਤ ਦਿਨ ਹੂਏ ਹੈਂ ਕਿ ਐਸਾ ਹੀ ਯਹਾਂ ਪੜਾ ਹੈ ਔਰ ਕੋਈ ਮੁਸਾਫਿਰ ਇਧਰ ਨਹੀਂ ਆਯਾ ਹਮ ਬਡੇ ਦੁਖ ਮੇਂ ਥੇ ਨਿੱਤ ਖਾਨਾ ਸਾਂਝ ਸਮੇ ਅਪਨੀਆਂ ਇਸਤ੍ਰੀਆ ਕੋ ਘਰ ਮੇਂ ਭੇਜ ਦੇਤੇ ਥੇ ਔਰ ਆਪ ਯਹਾਂ ਪੜੇ ਰਹਿਤੇ ਧੰਨਯਬਾਦ ਹੈ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਜੋ ਸਾਤਵੇਂ ਦਿਨ ਤੁਮ ਦੇਖ ਪੜੇ ਅਬ ਇਸ ਕੋ ਗਡੇਂਗੇ ਔਰ ਖਾਨਾ ਖਾਏਂਗੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਜੋ ਏਕ ਮਾਸ ਤਕ ਕੋਈ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਯਹਾ ਨ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋ ਮੁਰਦੇ ਕੀ ਕਿਆ ਦਸ਼ਾ ਹੋ ਔਰ ਤੁਮਾਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਕੈਸੇ ਰਹੇਂ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੱਤਯ ਹੈ ਪਰ ਸਾਤਵੇਂ ਦਿਨ ਕਹੀਂ ਨਾ ਕਹੀਂ ਸੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮੁਸਾਫਿਰ ਆਇ ਹੀ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਜੋ ਕਬੀ ਪੰਦ੍ਰਹ ਦਿਨ ਤਕ ਨਾ ਆਵੇ ਤੋ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬਰਤ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕੇਵਲ ਸਾਂਝ ਕੋ ਪਾਣੀ
