(੨੩)
ਸੰਵਾਰ ਕਰਕੇ ਰੱਖਾ ਥਾ ਉਸਮੇਂ ਉਸਕੋ ਬਠਾਲ ਕਰਕੇ ਧਨ ਰਤਨ ਕੇ ਥਾਲ ਮੋਰ ਸਹਿਤ ਨਿਵੇਦਨ ਕੀਏ ਉਸਨੇ ਅੰਗੀਕਾਰ ਨੇ ਕੀਏ ਤਬ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਨੇ ਸਭ ਰਤਨ ਤਾਕੋਂ ਪਰ ਚੁਨਵਾ ਦੀਏ ਇਸ ਲੀਏ ਕਿ ਉਨਪਰ ਉਸ ਫ਼ਕੀਰ ਕੀ ਦਿ੍ਸ਼ਟੀ ਪੜੇ ਵੁਹ ਦੇਖ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਲਲਚਾਇਆ ਫਿਰ ਜ਼ਰਬਫਤ ਕਾ ਦਸਤਰਖਾਨ ਬਿਛਾ ਉਸਪਰ ਜੜਾਊ ਬਾਸਨੋਂ ਮੇਂ ਮੇਵੇ ਮਿਠਾਈ ਅਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਕੀ ਵਸਤੂ ਚੁਨੀ ਔਰ ਗੰਗਾ ਜਮਨੀ ਕੇ ਆਫ਼ਤਾਬੇ ਚਿਲਮਚੀ ਸੇ ਹਾਥ ਧੁਲਵਾਕਰ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਆਪ ਕੁਛ ਭੋਜਨ ਕਰੋ ਔਰ ਇਸ ਅਪਣੇ ਦਾਸ ਕੋ ਕਿ੍ਤਾਰਥ ਕਰੇਂ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਉਸ ਛਲੀਏ ਛਿਦ੍ ਬੁੱਧਿ ਨੇ ਹਾਥ ਬਢਾਇਆ ਔਰ ਉਨਹੀਂ ਅਪਣੇ ਚਾਲੀਸ ਸਾਥੀਓਂ ਕੇ ਸਾਥ ਭੋਜਨ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਦੋ ਚਾਰ ਕੌਰ ਖਾਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਸ ਫ਼ਕੀਰ ਕੋ ਪੇਟ ਭਰ ਕਰ ਖਾਨਾ ਅੱਛਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤ ਖਾਨੇ ਸੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਭਜਨ ਸਿਮਰਨ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਸੰਤੋਖ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਕੁਛ ਔਰ ਭੀ ਥੋਡਾ ਭੋਜਨ ਕੀਜੀਏ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਤਨਾ ਭੀ ਤੁਮਾਰੇ ਮਨ ਰੱਖਣੇ ਕੇ ਲੀਏ ਖਾਇਆ ਹੈ ਮੈਂ ਤੋ ਰ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਮੇਂ ਦੋ ਚਾਰ ਦਾਨੇ ਖਾਤਾ ਔਰ ਆਠ ਪਹਿਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਰਹਿਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਬਹੁਤ ਭੋਜਨ ਕਰੂੰ ਤੋਂ ਭਜਨ ਸਿਮਰਨ ਕੈਸੇ ਕਰੂੰ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਯਿਹ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਯਿਹ ਸੰਪਦਾ ਸਭ ਕੀਸਭ ਅਪਨੀ ਹੈ ਕਹਾਂ ਜਾਏਗੀ ਫਿਰ ਜੜਾਊ ਅਤਰ
