(੨੪)
ਦਾਨ ਲਾਕਰ ਆਗੇ ਧਰਾ ਉਸਨੇ ਅਤਰ ਮਲਾ ਔਰ ਦੋ ਘੜੀ ਬੈਠਕਰ ਬਿਦਾ ਹੋ ਅਪਨੇ ਘਰ ਮੈਂ ਆਕਰ ਉਨ ਚਾਲੀਸ ਚੋਰੋਂ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਖਾਨਾ ਤੁਮਾਰਾ ਤਬ ਸੁਫਲ ਹੋਗਾ ਕਿ ਜਬ ਤੁਮ ਔਰ ਹਮ ਆਜ ਹੀ ਕੀ ਰਾਤ ਵੁਹ ਸਭ ਵਸਤੂ ਚੁਰਾਕਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਲਾਵੇਂ ਇਸ ਬਾਤ ਚੀਤਮੇਂ ਰਾਤ ਹੋਗਈ ਤਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਚੋਰੋਂ ਕੇ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਔਰ ਉਨਹੀਂ ਚਾਲੀਸੋਂ ਲੋਕਾਂ ਕੇ ਸਾਥ ਆਧੀ ਰਾਤ ਕੋ ਉਸਕੀ ਹਵੇਲੀ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਨੇ ਅਪਨੇਲੋਗੋ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀਕਹਿ ਰੱਖਾ ਥਾ ਕਿ ਤੁਮ ਕੁਛ ਅਸਬਾਬ ਕਹੀ ਸੇ ਨਾ ਸਮੇਟਨਾ ਜਹਾਂ ਕਾ ਤਹਾਂ ਹੀ ਪੜਾ ਰਹਿਣੇ ਦੇਨਾ ਔਰ ਚੈਤੰਨ ਬੈਠੇ ਰਹਿਨਾ ਔਰ ਏਕ ਅੱਛਾ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਕੋਤਵਾਲ ਕੀ ਤਰਫ ਪਰਵਾਨਾ ਲਿਖ ਭੇਜਾ ਕਿ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਹਮਾਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਡਾਕਾ ਪੜਨੇ ਵਾਲਾ ਹੈ ਤਮ ਥੋੜੇ ਜੇ ਲੋਕ ਲੋਕਰ ਸ਼ੀਘ੍ ਆਈਓ ਔਰ ਏਕ ਕੋਣੇ ਮੇਂ ਛਿਪੇ ਘਾਤ ਮੇਂ ਰਹੋ ਜਬ ਇਸ ਹਵੇਲੀ ਸੇ ਪੁਕਾਰ ਹੋ ਉਸੀ ਘੜੀ ਤੁਮ ਆਨ ਪਹੁੰਚਣਾ ਔਰ ਚੋਰੋਂ ਕੋ ਬਾਂਧ ਲੇਨਾ ਕੋਤਵਾਲ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸੌ ਦੋ ਸੌ ਲੋਗ ਸਾਥ ਲੈ ਉਸਕੀ ਹਵੇਲੀ ਕੇ ਦਹਿਨੇ ਬਾਏਂ ਠਹਿਰੇ ਰਹਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵੁਹ ਮਰਨਹਾਰ ਚੋਰੋਂ ਕੀ ਧਾੜ ਲੀਏ ਉਸਕੀ ਹਵੇਲੀ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਸਬ ਵਸਤੁ ਲੂਟਨੇ ਲਗਾ ਇਕ ਇਕ ਨੇ ਏਕ ਏਕ ਗਠੜੀ ਬਸਤੁ ਕੀ ਬਾਂਧ ਸਿਰ ਪਰ ਰੱਖੀ ਔਰ ਵੁਹ ਫ਼ਕੀਰ ਭੀ ਜੜਾਊ ਮੋਹਰ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇਕਰ ਹਵੇਲੀ ਸੇ ਬਾਹਰ
