ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/250

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੪੯)

ਨਹੀਂ ਗਾਡਤੇ ਜੋ ਉਸਕੀ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਬਿਨਾਂ ਹਮ ਉਸਕੋ ਗਾਡਤੇ ਤੋ ਅਨਿਆਉ ਥਾ ਤੂ ਹੀ ਪੂਛ ਦੇਖ ਕਿ ਇਹ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਸੇ ਕਿਉਂ ਫਿਰਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਅਪਨਾ ਕਹਿਨਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਨਿਬਾਹਨ ਕਰਤਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰਕੇ ਹਾਤਮ ਉਸ ਪੁਰਖ ਕੇ ਪਾਸ ਗਯਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਸ ਲੀਏ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਨਹੀਂ ਨਿਬਾਹਤਾ ਕਬਤਕ ਜੀਏਗਾ ਅੰਤ ਕੋ ਏਕ ਦਿਨ ਮਰਨਾ ਹੈ ਸੋ ਯਹੀ ਭਲਾ ਹੈ ਜੋ ਤੂਨੇ ਕਹਾ ਹੈ ਤੂ ਉਸਕਾ ਨਿਬਾਹ ਕਰ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਬਿਦੇਸੀ ਤੂ ਭੀ ਇਨ ਹੀ ਮੇਂ ਮਿਲ ਗਯਾ ਜੋ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਹਿਤਾ ਹੈਂ ਤੂ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਰੀਤਿ ਕੋ ਕਯੋਂ ਨਹੀਂ ਬਰਣਨ ਕਰਤਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂ ਤੋ ਆਪ ਹੀ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਕਰ ਚੁਕਾ ਹੈ ਅਬ ਫਿਰਨੇ ਸੇ ਤੁਝਕੋ ਲਾਜ ਨਹੀਂ ਆਤੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਬੀ ਨਾ ਹੋਗਾ ਜੋ ਮੈਂ ਇਨਕਾ ਕਹਿਆ ਮਾਨੋਂ ਔਰ ਤੇ ਜੀਤੇ ਜੀ ਇਸ ਮੁਰਦੇ ਕੇ ਸਾਥ ਗਡੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਇਸਕੋ ਗਾਡਨੇ ਕੇ ਸਿਵਾ ਨਾ ਰਹੇਂਗੇ ਅਰ ਇਹ ਅਪਣੀ ਪਰਸੰਨਤਾ ਸੇ ਨਹੀ ਗਡੇਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੋਚ ਕਰ ਉਸਕੋ ਅਪਨੀ ਬੋਲੀ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਨਾ ਕਿਸੀ ਭਾਂਤ ਸੇ ਤੁਝੇ ਕਬਰ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਲੂੰਗਾ ਅਬ ਉਨਕੇ ਸਾਮਨੇ ਤੂੰ ਗਡ ਜਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਗਡ ਜਾਉਂਗਾ ਤੋ ਤੇਰੇ ਨਿਕਾਲਨੇ ਕੇ ਸਮੇ ਤਕ ਕੈਸੇ ਜੀਤਾ ਰਹੂੰਗਾ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਕੋ ਧੀਰਜ ਦੇ ਉਨ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯੇਹ ਮਰਨਹਾਰ ਅਪਨੀ ਬੋਲੀ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ