(੨੫੬)
ਸਕਤਾ ਔਰ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਲਾਜ ਸੇ ਬਿਵਸ ਨੂੰ ਲੜਕੇ ਬਾਲੋਂ ਸਮੇਤ ਕਿਲਾ ਬੰਦ ਕੀਏ ਬੈਠਾ ਹੂੰ ਇਤਨਾ ਬਲ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਸ ਕੋ ਮਾਰੂੰ ਇਸ ਸੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਭਰੋਸੇ ਪਰ ਇਕਾਂਤ ਕੋ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਵਿਆਧ ਕੋਈ ਦੈਤ ਹੈ ਵਾ ਕੋਈ ਬੜਾ ਜੀਵ ਪਸ਼ੂ ਘਾਤੀ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਉਸਕਾ ਸਾਮਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਘਰ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਮੇਂ ਹੈ ਥੋੜੇ ਹੀ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਯਹਾਂ ਆਨੇ ਲਗਾ ਹੈ ਉਸਕੇ ਕਾਰਨ ਸੇ ਸਭ ਦੇਸ਼ ਉਜਾੜ ਹੋ ਗਿਆ ਨਿੱਤਯ ਏਕ ਸਮਯ ਯਹਾਂ ਪਰ ਉਸਕਾ ਆਨਾ ਔਰ ਦੋ ਚਾਰ ਮਨੁਖਯ ਖਾਕੇ ਚਲੇ ਜਾਨਾ ਪਰ ਆਜ ਤਕ ਉਸਕਾ ਪੈਰ ਕਿਲੇ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆਯਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਲੇ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਬੜਾ ਖੰਦਕ ਸਦਾ ਪਾਣੀ ਸੇ ਭਰਾ ਰਹਿਤਾ ਥਾ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੇ ਵੁਹ ਕਿਆ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਆਪ ਆਨੰਦ ਕੀਜੀਏ ਮੈਨੇ ਉਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਉਸਕੋ ਮਾਰ ਡਾਲਾ ਪ੍ਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਰਤਾ ਹਰਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕਾ ਰਾਹ ਭੂਲ ਕਰ ਬਾਈਂ ਓਰ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਫਿਰ ਉਸ ਪਸ਼ੂ ਕਾ ਔਰ ਅਪਣਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸਭ ਵਰਣਨ ਕੀਆ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਿਲੇ ਸੇ ਉਤਰਾ ਹਾਤਮ ਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾ ਭੀਤਰ ਲੇ ਜਾਕੇ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਟਾ ਪੂਰਬਕ ਮਸਨਦ ਪਰ ਬਠਾਯਾ ਔਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਚੁਨਵਾ ਦੀਏ ਹਾਤਮ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਏਕ ਸਾਥ ਖਾਨਾ ਖਾਯਾ ਔਰ ਪਾਣੀ ਪੀਆ ਫਿਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਕੈਸੇ ਬਿਸ੍ਵਾਸ ਆਵੇ
