ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/261

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੫੯)

ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਉਸ ਪਹਾੜ ਕੀ ਓਰ ਸੇ ਸ਼ਬਦ ਆਯਾ ਕਿਆ (ਅਖੀਆ ਆਖੀ)ਉਸ ਸਮਯ ਉਸ ਸਭਾ ਮੇਂ ਏਕ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਨ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਸੇ ਬਲਾਵਾ ਆਯਾ ਹੈ ਵੁਹ ਚਲਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਦੌੜੇ ਆਏ ਔਰ ਆਨਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਮੁਖ ਲਾਲ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ ਲੋਗ ਉਸਕੋ ਘੇਰ ਰਹੇ ਹੈਂ ਵੁਹ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਦੇਖ ਹਾਤਮ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਇਸੇ ਬੈਠੇ ਬਿਠਾਏ ਕਿਆ ਹੂਆ ਕਿ ਬਾਵਲਾ ਸਾ ਦੌੜਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਨ ਕੁਛ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਨ ਕੁਛ ਸੁਨਤਾ ਹ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸੇ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਸੇ ਬੁਲਾਵਾ ਆਯਾ ਹੈਕਿ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਆਓ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਜਾਨਾ ਕਿ ਕਿਸੀ ਨੇ ਇਸੇ ਬੁਲਾਯਾ ਹੈ ਜੋ ਐਸਾ ਉਡਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੋਚ ਉਸਨੇ ਪਕੜ ਲੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਭਾਈ ਯਿਹ ਉਚਿਤ ਨਹੀ ਜੋ ਤੂ ਨਹੀਂ ਬਤਲਾਤਾ ਹੈ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਕਹਿਦੇ ਕਿ ਤੁਝਕੋ ਕਿਸਨੇ ਬੁਲ ਵਾਯਾ ਹੈ ਜੋ ਹਮ ਸਭ ਕੋ ਛੋਡੇ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਆਪਨਾ ਸਾ ਸਿਰ ਪਟਕਾ ਪਰ ਉਸਨੇ ਕੁਛ ਨਾ ਕਹਾ ਔਰ ਹਾਥ ਝਟਕਾ ਕੇ ਭਾਗਾ ਔਰ ਪਹਾੜ ਕੇ ਨੀਚੇ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਪੀਛੇ ਲਪਕਾ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸਹਿਸਾ ਵੁਹ ਪਹਾੜ ਹਾਤਮ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਸੇ ਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਅਪਨਾ ਸਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਗਡਾ ਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋਂ ਰੰਗੀਨ ਪੱਥਰ ਹੀ ਦੇਖ ਪੜੇ ਔਰ ਕੁਛ ਨਾ ਸੂਝਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਸਭ ਲੋਗੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਫਿਰ ਆਯਾ ਔਰ ਸਭ ਲੋਗ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਕੋ