(੨੭੪)
ਪੜਾ ਉਸਕਾ ਪਾਣੀ ਨਿਰਮਲ ਔਰ ਸ੍ਵੱਛ ਬਿਲੌਰ ਕੇ ਸਮਾਨ ਥਾ ਉਸਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਸੋਚਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਬਾਗ਼ ਕਿਸਕਾ ਹੈ ਔਰ ਇਸਕਾ ਮਾਲਿਕ ਕੌਣ ਹੈ ਕਿਸ ਸੇ ਪੂਛੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕਈ ਪਰੀਆਂ ਅੱਛੀ ਅੱਛੀ ਪੌਸ਼ਾਕ ਔਰ ਜੜਾਊ ਗਹਿਨੇ ਸੇ ਸਜੀਆਂ ਹੂਈਆਂ ਨਿਕਲੀਂ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੁਸਕੜਾ ਕੇ ਚੌਠੀਨੀ ਸੀ ਰੋ ਰਹੀਂ ਕਿ ਕਹਾ ਯਿਹ ਜਗਹ ਔਰ ਕਹਾਂ ਯਿਹ ਮਨੁੱਖਯ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਨਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਿਆ ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰਨੇ ਇਨਕੋ ਦੀਆ ਹੈ ਵਹੀਂ ਮਲਿਕਾ ਜ਼ਰੀਪੌਸ਼ ਕਾ ਸਮਰਣ ਆਯਾ ਕਿ ਵੁਹ ਭੀ ਐਸੀ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਉਸਕੋ ਸ਼ੀਘਰ ਮਿਲਾਵੇ ਔਰ ਉਸਕੋ ਦਿਖਲਾਵੇਂ ਫਿਰ ਉਨਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਮ ਕੌਨ ਹੋ ਔਰ ਯਹਾਂ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੌਨ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੀਂ ਕਿ ਯਿਹ ਮਹਿਲ ਨੌਸਲਵ ਪਰੀ ਕਾ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵੁਹ ਪਰੀਆਂ ਪਹੁੰਚੀ ਹਾਤਮ ਉਨਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੂਰਛਿਤ ਹੋਕਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਸਰਹਾਨੇ ਆਕੇ ਖੜੀ ਹੂਈਂ ਔਰ ਬੋਲੀ ਕਿ ਅਰੇ ਕੋਈ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ੀਘਰ ਇਸਕੇ ਮੁਖ ਪਰ ਗੁਲਾਬ ਛਿੜਕੇ ਵੁਹ ਏਕ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਦੌੜੀ ਗਈ ਔਰ ਜੜਾਊ ਗੁਲਾਬਦਾਨੀ ਪਾਸ ਲਾ ਕੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਮੁਖ ਪਰ ਛਿੜਕਨੇ ਲਗੀ ਜਬ ਹਾਤਮ ਕੋ ਚੇਤ ਹੂਆ ਤਬ ਨੌਸਲਵ ਏਕ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਜਾ ਬੈਠੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਭੀ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾ ਕੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਅਰੇ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਣ ਸਚ ਕਹੁ ਕਿ ਕਹਾਂ ਸੇ ਅਰ ਕਿਸ ਕਾਮ ਕੇ
