(੨੭੫)
ਮਨੋਰਥ ਕੇ ਲੀਏ ਯਹਾਂ ਆਯਾ ਹੈਂ ਔਰ ਅਬ ਕਿਧਰ ਜਾਏਂਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਆਪਨਾ ਹਾਲ ਆਦਿ ਸੇ ਅੰਤ ਤਕ ਵਰਨਨ ਕਰਕੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਸ ਮਕਾਨ ਕਾ ਮਾਲਿਕ ਕੌਨ ਹੈ ਔਰ ਇਸ ਪਹਾੜ ਕਾ ਕਿਆ ਨਾਮ ਹੈ ਵੁਹ ਸੁਨ ਕਰ ਬੋਲੀ ਕਿ ਇਸ ਪਹਾੜ ਕੋ ਹਿਜਰੀ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਾ ਮਕਾਨ ਹੈ ਉਸਕੀ ਬੇਟੀ ਏਕ ਆਸਾ ਨਾਮੀ ਹੈ ਮੈਂ ਭੀ ਉਸ ਲੜਕੀ ਕੀ ਏਕ ਸਹੇਲੀ ਹੂੰ ਆਜ ਸਾਤਵਾਂ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਕਾ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਉਸਕੀ ਸੇਵਾ ਕੇ ਲੀਏ ਆਈ ਹੂੰ ਔਰ ਯਿਹ ਮਕਾਨ ਕੋਹਕਾਫ਼ ਸੇ ਸਬੰਧ ਰਖਤਾ ਹੈ ਔਰ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਵਹੀਂ ਕੀ ਸੀਮਾ ਮੈਂ ਹੈ ਜੋ ਦੂਰ ਸੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਤਾ ਹੈ ਉਸੀ ਕਾ ਕਿਲਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਕੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਤਕ ਵਹਾਂ ਰਖ ਕਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਔਰ ਮੇਵੇ ਖੁਲਾਏ ਔਰ ਬਡਾ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਕੀਆ ਪਾਂਚਵੇਂ ਦਿਨ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਜਗਹ ਆਪ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਸੀ ਮੇਂ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਅਬ ਆਪ ਯਹਾਂ ਸੇ ਚਲੇ ਜਾਵੇਂ ਹਾਤਮ ਉਸ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਪਹਾੜ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਚਲਾ ਦਸ ਬੀਸ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਪਹਾੜ ਸੇ ਉਤਰਕਰ ਏਕ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਵਹਾਂ ਸੋਨੇ ਕੀ ਨਦੀ ਦਿਖਾਈ ਦੀ ਕਿ ਉਸੇ ਕਾ ਪਾਨੀ ਗਲਾ ਹੂਆ ਸੋੜਾ ਸਾ ਲਹਿਰੇਂ ਲੇ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੀ ਲਹਿਰੇਂ ਐਸੀ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਟਕਰੇਂ ਲੇਤੀ ਹੈਂ ਯਿਹ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕੇ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਮੇਂ ਡੂਬਾ ਹੂਆ ਉਸਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਬੈਠਾ ਰਹਾ ਕਿ ਇਸ ਸੇ ਕੈਸੇ ਪਾਰ ਹੂਜੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਸੋਨੇ ਕੀ ਨਾਵ ਦੇਖ ਪੜੀ ਔਰ ਝਟ
