(੨੯੨)
ਸਾਹਸ ਪਰ ਧੰਨਯ ਧੰਨਯ ਕਰਕੇ ਆਗੇ ਹੋਲੀ ਹਾਤਮ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਹੋ ਲੀਆ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਗਈ ਉਸ ਗਾਂਵ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁਚੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਲੂੰਬੜੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੂ ਇਸ ਜਗਹ ਛਿਪ ਰਹੁ ਮੈਂ ਵਸਤੀ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਵਹੇਲੀਏ ਕੋ ਢੂੰਡ ਕਰ ਨਿਕਾਲਤਾ ਹੂੰ ਇਹ ਕਿਸੀ ਝਾੜੀ ਮੇਂ ਛਿਪ ਕੇ ਬੈਠ ਰਹੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਤਕ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਕਾ ਭਜਨ ਕਰਤਾ ਰਹਾ ਸੂਰਜ ਕੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਵਹੇਲੀਏ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਆ ਕਰਕੇ ਪੁਕਾਰਾ ਵੁਹ ਘਰ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਯਾ ਔਰ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੁਮਕੋ ਮੁਝਸੇ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਜੋ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਸਵੇਰੇ ਆਕਰ ਪੁਕਾਰਤਾ ਹੈਂ ਤੁਮ ਤੋ ਹਮਾਰੇ ਗਾਂਵ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਅਜੇਹਾ ਰੋਗ ਹੋਯਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਕੀ ਔਖਧੀ ਬੈਦ ਨੇ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਬਤਾਈ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਲੰਬੜੀ ਕਾ ਗਰਮ ਰੁਧਿਰ ਅਪਨੇ ਬਦਨ ਪਰ ਮਲੇਂ ਤੋ ਖਿਣ ਹੀ ਮੇਂ ਚੰਗਾ ਹੋ ਜਾਏਂ ਇਸ ਲੀਏ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਹੂੰ ਕਿ ਤੂੰ ਲੰਬੜੀ ਔਰ ਗੀਦੜੋਂ ਕੋ ਪਕੜ ਲਾਤਾ ਹੈਂ ਤੋ ਤੀਨ ਚਾਰ ਬੱਚੇ ਲੂੰਬੜੀ ਕੇ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਹੋਂ ਤੋ ਮੁਝਕੋ ਦੇਦੋ ਔਰ ਜੋ ਦਾਮ ਚਾਹੇ ਉਨਕਾ ਹੋ ਮੁਝ ਸੇ ਲੇਲੋ ਉਨਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਸਾਤ ਲੂੰਬੜੀਆਂ ਪਕੜੀਆਂ ਹਨ ਜਿਤਨੀਆਂ ਚਾਹੀਏ ਉਤਨੀਆਂ ਲੇਲੋ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿਕਰ ਵੁਹ ਸਾਤੋਂ ਕੋ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਹਮਨੇ ਲਾਇਆ ਉਸਨੇ ਸਾਤ ਰੁਪੱਈਯੇ ਦੇਕਰ ਉਨ ਸਾਤੋਂ ਕੋ ਲੇ ਲੀਆ ਔਰ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਲਾਕਰ ਹਾਥ ਪਾਂਵ ਕੀ ਰੱਸੀਆਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਛੋੜ ਦੀਏ ਬੱਚੇ ਦੌੜ
