ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/296

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੯੪)

ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਤਨਾ ਰੁਧਿਰ ਤੁਝਕੋ ਚਾਹੀਏ ਉਤਨਾ ਹੀ ਲੇਲੇ ਵੌਹ ਅਪਨੇ ਨਰ ਕੋ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਲੇਜਾਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਜਿਤਨਾ ਰੁਧਿਰ ਇਸਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਡਾਲੋਗੇ ਉਤਨੀ ਹੀ ਦਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਇਤਨਾ ਰੁਧਿਰ ਪਿਲਾਇਆ ਕਿ ਉਸਕਾ ਪੇਟ ਭਰ ਗਿਆ ਔਰ ਰੁਸ਼ਟ ਪੁਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਹਾਥ ਪਰ ਪੱਟੀ ਬਾਂਧ ਕਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੀ ਲੂੰਬੜੀ ਅਬ ਤੂੰ ਮੁਝ ਪਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਈ ਕਿ ਨਹੀਂ ਵੁਹ ਬੱਚੋਂ ਸਮੇਤ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੀ ਹਾਤਮ ਉਸਕੋ ਧੀਰਜ ਦੇਕਰ ਆਗੇ ਕੋ ਬੜ੍ਹਾ ਜੋ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਲਗਤੀ ਤੋ ਜੰਗਲ ਕੇ ਪੱਤੇ ਖਾ ਕਰਕੇ ਨਦੀ ਤਾਲਾਵ ਕਾ ਪਾਣੀ ਪੀ ਲੇਤਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ ਕਿਸੀ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਪਰ ਸੂਰਜ ਕਾ ਤੇਜ ਐਸਾ ਹੂਆ ਕਿ ਪਿਆਸ ਕੇ ਮਾਰੇ ਐਸਾ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਯਾ ਕਿ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਪਾਣੀ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਬਰਫ਼ ਸਾ ਉਜਲਾ ਤਾਲਾਵ ਦੂਰ ਸੇ ਦੇਖ ਪੜਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕੀ ਓਰ ਕੋ ਦੌੜਾ ਜਬ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਪਾਨੀ ਕੋ ਤੋ ਨਾ ਦੇਖਾ ਪਰ ਇਕ ਉਜਲਾ ਸਾਂਪ ਗੇਡਲੀ ਮਾਰੇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਔਰ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਫਿਰੇ ਸਾਂਪ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਯਮਨੀ ਮਾਨੁੱਖ ਤੂ ਕਯੋਂ ਫਿਰ ਚਲਾ ਔਰ ਕਿਸ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਆਯਾ ਥਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸੇ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੇ ਹੂਏ ਦੇਖਾ ਤੋ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪਿਆਸਾ ਬਹੁਤ ਹੂੰ ਦੂਰ ਸੇ ਤੇਰਾ ਉਜਲਾ ਸਾ ਰੰਗ ਪਾਨੀ ਕੀ ਤਰਹ ਦੇਖ ਕਰ ਇਧਰ ਚਲਾ ਆਯਾ ਅਬ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਰਚਨਾ