(੩੦੨)
ਕਿਆ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਇੱਕ ਮਨੁਖਯ ਖਟੋਲੇ ਪਰ ਬੈਠਾ ਹੈ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਇੱਕ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਖੜਾ ਹੈ ਦੋ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਤੋ ਖਟੋਲੇ ਕੇ ਆਸ ਪਾਸ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ ਔਰ ਛੇ ਸਾਤ ਹਜ਼ਾਰ ਪੁਕਾਰ ਮਚਾਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਯਿਹ ਮਨੁਖਯ ਕਿਧਰ ਸੇ ਯਹਾਂ ਆਯਾ ਹੈ ਵੁਹ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਜੋ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਖੜਾ ਥਾ ਉਨ ਦੇਵੋਂ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਡਰਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕੋ ਛੋਡ ਕਰ ਭਾਗ ਜਾਊਂ ਕਿ ਦੇਵ ਉਨਸੇ ਲੜਨੇ ਲਗੇ ਦੋ ਤੀਨ ਕੋ ਤੋ ਉਸਨੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ ਅੰਤਕੋ ਪਕੜਾ ਗਿਆ ਫਿਰ ਵੁਹ ਦੇਵ ਉਸ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੋ ਹਾਤਮ ਸਮੇਤ ਅਪਨੇ ਘਰ ਲਾਏ ਔਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੋ ਤੂ ਕਹਾਂ ਸੇ ਲਾਯਾ ਹੈਂ ਅਰ ਕਿਧਰ ਕੋ ਲੀਏ ਜਾਤਾ ਹੈਂ ਉਸ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਹ ਮਾਨੁੱਖਯ ਯਮਨ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਹੈ ਔਰ ਸਮਸ਼ਾਹਿ ਕਾ ਬੜਾ ਮਿੱਤ੍ਰ ਹੈ ਇਸਕੋ ਜੇਕਰ ਸਤਾਓਗੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਹੋਗਾ ਵੁਹ ਦੇਵ ਬੋਲੇ ਕਿ ਉਸ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਾ ਤੋ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਥਾ ਅਬ ਵੁਹ ਕਹਾਂ ਸੇ ਉਪਜਾ ਹੈ ਉਸ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਨੇ ਸਭ ਹਾਲ ਵਰਨਨ ਕੀਆ ਦੇਵੋਂ ਕੇ ਸਰਦਾਰ ਨੇ ਸਿਰ ਨੀਚਾ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਇਸ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਮੇਤ ਇਸ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਕੈਦ ਕਰ ਦੋ ਔਰ ਰਾਤ ਕਾ ਖਾਨਾ ਖਾਇ ਕਰ ਫਿਰ ਉਨਕੋ ਖਾਵਾਂਗਾ ਦੇਵੋਂ ਨੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਵੁਹ ਛੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਜੋ ਹਾਤਮ ਔਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੋ ਛੋਡ ਕਰ ਖਾਨੇ ਕੀ ਵਸਤੂ ਲੇਨੇ ਗਏ ਥੇ ਵੁਹ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਆਏ ਤੋ ਨਾ ਵੁਹ ਉਡਨਕਟੋਲਾ ਨਾ ਹਾਤਮ ਨਾ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੋਈ ਨਾ ਦੇਖਾ ਔਰ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਕਿ
