(੩੦)
ਕੇ ਚਰਨਾਂ ਸਮੀਪ ਅਪਨਾ ਜੀਵਨ ਬਿਤ ਬਿਤੀਤ ਕਰੂੰ ਉਸ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂ ਕਿਆ ਕਾਮ ਜਾਨਤਾ ਹੈ ਔਰ ਤੁਝ ਮੇਂ ਕਿਆ ਗੁਣ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਮੁਸੱਵਰ ਹੂੰ ਜਿਸਕੀ ਤਸਵੀਰ ਖੀਚਨਾ ਚਾਹੂੰ ਕਪੜੇ ਕੀ ਓਟ ਮੇਂ ਖੀਚ ਲੇਤਾ ਹੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਉਸਨੇ ਉਸਕੋ ਨੌਕਰ ਰੱਖਾ ਕੁਛ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਜੀਅ ਮੇਂ ਆਯਾ ਕਿ ਅਪਨੀ ਤਸੀਰ ਖਿਚਵਾਈਏ ਔਰ ਦੇਖੀਏ ਕਿ ਵੁਹ ਸੱਚਾ ਹੈ ਯਾ ਝੂਠਾ ਏਕ ਦਿਨ ਉਸੇ ਬੁਲਵਾਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਬਿਨ ਦੇਖੇ ਖੈਂਚ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਪ ਕੋਠੇ ਪਰ ਚੜ੍ਹੇ ਔਰ ਏਕਲਗਨ ਪਾਨੀ ਸੇ ਭਰਵਾ ਕਰ ਦੀਵਾਰ ਕੇ ਨੀਚੇ ਰਖਵਾ ਦੋ ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਸੇ ਕੁਛ ਥੋੜੀ ਸੀ ਛਾਯਾ ਦੇਖ ਲੂੰ ਤੋ ਤੁਮਾਰੀ ਤਸਵੀਰ ਹੂਬਹੂ ਖੈਂਚੂੰ ਉਸਨੇ ਹੁਕਮ ਦੀਆ ਕਿ ਏਕ ਥਾਲੀ ਪਾਨੀ ਸੇ ਭਰ ਕਰ ਦੀਵਾਰ ਕੇ ਤਲੇ ਰੱਖ ਦੋ ਨੌਕਰ ਨੇ ਵੈਸੇ ਹੀ ਕੀਆ ਤਬ ਊਪਰ ਗਈ ਔਰ ਉਸਕੀ ਪਰਛਾਈ ਪਾਣੀ ਮੇਂ ਪੜੀ ਤੋ ਮੁਸੱਵਰ ਨੇ ਉਸੇ ਪਾਣੀ ਮੇਂ ਦੇਖ ਲੀਆ ਔਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆ ਕਰਕੇ ਤਸਵੀਰੇਂ ਖੈਂਚੀ ਜੋ ਤਸਵੀਰ ਹੂਬਹੂ ਥੀ ਸੋ ਤੋ ਉਸਨੇ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰੱਖੀ ਔਰ ਐਸੀ ਵੈਸੀ ਤਸਵੀਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੋ ਦੀ ਉਸਨੇ ਉਸਕੋ ਭੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਕਰ ਲੇਲੀਆ ਔਰ ਇਨਾਮ ਦੇਕਰ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਵੁਹ ਮੁਸੱਵਰ ਥੋੜੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਪਾਸ ਆਨ ਪਹੂੰਚਾ ਔਰ ਵੁਹ ਤਸਵੀਰ ਉਸ ਕੋ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਕੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਉਸਕੋ ਮੂਰਛਾ ਆ ਗਈ ਜਬ ਚੈਤੰਨ ਹੂਆ ਤਬ ਠੰਢੇ ਸਾਂਸ ਲੇਨੇ ਲਗਾ ਸਹਿਸਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਜੀਅ ਮੇਂ ਠਹਿਰੀ ਕਿ ਯਹਾਂ ਸੇ ਨਿਕਲ
