(੩੦੮)
ਬਰਜੁਖ ਕੀ ਬੇਟੀ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੋਕੇ ਅਪਨੇ ਰਹਿਣੇ ਕੀ ਜਗਹ ਬਨਾ ਕਰਕੇ ਢਾਡੇਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕਰ ਰੋ ਰਹਾ ਥਾ ਉਸਕਾ ਰੋਨਾ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਕਰ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਐਸੇ ਦੁਖ ਸੇ ਕੌਨ ਰੋਤਾ ਹੈ ਇਸੇ ਨਿਸਚਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਏ ਯੇਹ ਕਹਿਕਰ ਆਪ ਹੀ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਉਧਰ ਚਲਾ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਵਹਾਂ ਪਰ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਏਕ ਸੁੰਦਰ ਤਰਣ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਿਰ ਝੁਕਾਏ ਦੇਖਾ ਔਰ ਰੋ ਰਹਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਕੋ ਪੁਛਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੈ ਔਰ ਕਿਸ ਲੀਏ ਇਸ ਜਗਹ ਪਰ ਕਿਉਂ ਰੋਤਾ ਹੈਂ ਤਬ ਉਸਨੇ ਨੇਤ੍ਰ ਖੋਲ ਕਰਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਇੱਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਣ ਮਨੁੱਖਯ ਖੜਾ ਹੈ ਤਬ ਵੁਹ ਬੋਲਾਕਿ ਅਰੇ ਮਨੁੱਖਯ ਤੂੰ ਯਹਾਂ ਕੈਸੇ ਔਰ ਕਿਧਰ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈਂ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਮੁਰਗਾਬੀ ਕੇ ਅੰਡੇ ਸਮਾਨ ਮੋਤੀ ਦੇਖਤਾ ਹੂਆ ਇਸ ਜਗਹ ਪਰ ਆਯਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਜੇਹਾ ਮੋਤੀ ਬਰਜੁਖ ਕੇ ਟਾਪੂ ਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਵੁਹ ਹੰਸ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਉਸ ਮੋਤੀ ਕਾ ਮਿਲਨਾ ਤੋ ਅਤਿਯੰਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਵੁਹ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਏਕ ਬਾਤ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਸੋ ਕੋਈ ਭੀ ਉਸਕਾ ਉੱਤਰ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਤਾ ਹਮ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਹੋ ਕਰਕੇ ਨਾ ਬਤਾ ਸਕੇ ਤੋ ਤੂ ਮਨੁੱਖਯ ਹੋ ਕਰਕ ਕੈਸੇ ਬਤਾਵੇਂਗਾ ਕਿ ਵੁਹ ਮੋਤੀ ਕੈਸੇ ਉਪਜਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਬੜਾ ਸਮਰਥ ਹੈ ਤੂ ਅਪਨਾ ਹਾਲ ਕਹੁ ਕਿ ਤੂੰ ਐਸੀ ਦਸ਼ਾ ਮੇਂ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਪੜਾ ਹੈਂ ਔਰ
