(੩੧੭)
ਜਾਊਂ ਨਿਦਾਨ ਮਿਹਰਆਵਰ ਕੋ ਇਤਨੀ ਹੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਨੇ ਸੇ ਸੰਤੋਖ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕਾਮ ਭੀ ਇਸੀ ਸੇ ਨਿਕਲੇਗਾ ਯਿਹ ਬਾਤੇਂ ਕਰਕੇ ਮਿਹਰਆਵਰ ਆਕਾਸ਼ ਕੋ ਉਡਾ ਹਾਤਮ ਆਗੇ ਚਲਾ ਰਾਤ ਕੋ ਇੱਕ ਜਗਹ ਰਹਿਤੇ ਦਿਨ ਕੋ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਰਾਹ ਚਲਤੇ ਏਕ ਰਾਤ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਸੁਹਾਵਣੀ ਸੀ ਜਗਹ ਮੇਂ ਦੋਨੋਂ ਸੋ ਗਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮਲੂਕਸਾਜ਼ ਕੇ ਦੇਵੋਂ ਮੈਂ ਸੇ ਏਕ ਦੇਵ ਉਨਕੇ ਸਰਹਾਨੇ ਆ ਪਹੁਚਾ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਦੇਵ ਔਰ ਏਕ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਪਾਸੋ ਪਾਸ ਸੋਤੇ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਜਾ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਦੇਵਾਂ ਨੂੰ ਕਹਾ ਕਿ ਜਬ ਵੁਹ ਆਏ ਦੇਖਕੇ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਨਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਚਲਨਾ ਚਾਹੀਏ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਦੇਵ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਇਨਕੋ ਕਿਉਂ ਸਤਾਤੇ ਹੋ ਏਹ ਹਮਾਰੀ ਜਾਤੀ ਕੇ ਨਹੀਂ ਇਨੋਂ ਨੇ ਕੁਛ ਅਪਰਾਧ ਨਹੀਂ ਕੀਆ ਹੈ ਅਰ ਯਿਹ ਕਿਸੀ ਹੋਰ ਪਰਦੇ ਕੇ ਹੈਂ ਕਿਸੇ ਕਾਮ ਕੋ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਰਾਤ ਕਾ ਸਮਯ ਦੇਖ ਕਰ ਸੋ ਰਹੇ ਹੈਂ ਪਰੰਤੂ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਜਾਗਤਾ ਥਾ ਉਸਨੇ ਉਸਕੀ ਸਭ ਬਾਤੇਂ ਸੁਣੀ ਫਿਰ ਏਕ ਦੇਵ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਨਕੋ ਜਗਾਇ ਕਰ ਪੂਛਨਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਬਰਜੁਖ ਕੇ ਪਰਦੇ ਕੇ ਨਾ ਹੋਵੇਂ ਉਨਮੇਂ ਨੇ ਇਕ ਹੋਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਵਹੀਂ ਕੇ ਹੋਂ ਤੋ ਤੁਮਕੋ ਕਿਆ ਦੂਸਰਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਏਕ ਦਿਨ ਮਲੂਕ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਬਰਜੁਖ ਕੇ ਪਰਦੇ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਪਰ ਤੁਝਕੋ ਉਸਕਾ ਡਰ ਨਹੀ ਜੋ ਅਜੇਹੀ ਬਾਤ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਜੋ ਯਿਹ ਕੋਈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਸੇ ਕਹਿ
