ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/347

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੪੫)

ਬਿਨਾਂ ਮੌਤ ਮਰਤਾ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਪਾਸ ਕਾ ਰਸਤਾ ਛੋਡ ਕਰ ਦੂਰ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਮੇਂ ਕਿਊਂ ਜਾਊਂ ਵੁਹ ਬੋਲਾਕਿ ਨੇ ਤੂਨੇ ਨਹੀਂ ਸੁਨਾ ਕਿ ਸੁਗਮ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਚਲਨਾ ਚਾਹੀਏ ਯਦਿਪ ਦੂਰ ਹੋ ਵਿਧਵਾ ਕੇ ਸਾਥ ਵਿਵਾਹ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਏ ਭਾਵੇਂ ਵੁਹ ਅਪੱਛਰਾ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋ ਕੋਈ ਬਿਨ ਮੌਤ ਨਹੀਂ ਮਰਤਾ ਪਰੰਤੂ ਅਜਗਰ ਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਜਾਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਏ ਜੇਕਰ ਮੇਰਾ ਕਹਿਨਾ ਨਹੀਂ ਮਾਨੇਂਗਾ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਪਾਵੇਂਗਾ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਆਗੇ ਚਲਾ ਕੁਛ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਏਕ ਸ਼ਹਿਰ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਔਰ ਉਸਮੇਂ ਬਾਜੇ ਬਜਤੇ ਸੁਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕਿਆ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਕਾ ਬਿਆਹ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਲੋਗ ਇਕੱਤ੍ਰ ਹੈਂ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹੀ ਸਰਾਇ ਮੈਂ ਬੜੇ ਬੜੇ ਤੰਬੂ ਤਨੇ ਹੈਂ ਔਰ ਜਗਹ ਜਗਹ ਸੁੰਦਰ ਬਿਛੌਣੇ ਬਿਛੇ ਹੈਂ ਔਰ ਉਨ ਪਰ ਲੋਗ ਸਾਜ ਸੇ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਔਰ ਉਸਕੇ ਸਾਮਨੇ ਬਾਜੇ ਬਜਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਨਾਚ ਰੰਗ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਖਾਨੇ ਪਕ ਰਹੇ ਹੈਂ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਦੇਖਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਆਜ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਕਿਆ ਉਤਸਾਹ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਯਿਹ ਰੀਤਿ ਹੈ ਕਿ ਬਰਖ ਮੇਂ ਏਕ ਦਿਨ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਔਰ ਵਜ਼ੀਰ ਔਰ ਸਭ ਛੋਟੇ ਬੜੇ ਆਪੋ ਅਪਣੀ ਲੜਕੀਓਂ ਕੋ ਜੋ ਬਿਆਹਨੇ ਕੀ ਯੋਗ ਹੂਈ ਹੋਂ ਦੁਲਹਨ ਬਨਾਕੇ ਸੁਗੰਧੇ ਲਗਾ ਖੇਮੋਂ ਮੇਂ ਬਿਨਾ ਦੇਤੇ ਹੈ ਫਿਰ ਏਕ ਬੜਾ ਸਾਂਪ ਜੰਗਲ ਸੇ ਆਤਾ ਹੈ ਅਰ ਵੁਹ ਮਾਨੁੱਖ ਬਨਕਰ ਸਭ ਖੇਮੋਂ ਮੇਂ ਜਾ ਸਭ ਲੜਕੀਓਂ ਕੋ ਦੇਖ ਜੋ