(੩੬੪)
ਕਰੀ ਕਿ ਆਪ ਯਹ ਕਿਆ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਵੇ ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਸਮਾਨ ਹੈ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹਿਤ ਕਾ ਤਖ਼ਤ ਆਪਕੋ ਸਦਾ ਸਰਬਦਾ ਸ਼ੋਭਾ ਇਮਾਨ ਰਹੇ ਮੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਤੋ ਹੋਰ ਹੀ ਹੈ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਭਾਈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਸ਼ੀਘਰ ਕਹਿ ਮੇਰਾ ਜੀਵ ਉਕਤਾ ਗਿਆ ਵੁਹ ਕਿਆ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਆਪ ਬਚਨ ਦੋ ਤੋ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਸੁਗੰਦ ਖਾਕੇ ਪ੍ਰਤੱਗਯਾ ਕੀ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮਾਮਬਾਦਗਰਦ ਕੇ ਦੇਖਨੇ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਹੈ ਜੇਕਰ ਹੁਕਮ ਹੋ ਤੋ ਉਸਕਾ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖੂੰ ਔਰ ਮਨ ਕਾ ਸੰਦੇਹ ਮਿਟਾਊਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਯਿਹ ਸੁਨ ਉਦਾਸੀਨ ਹੋ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲੀਆ ਔਰ ਚੁਪਕਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ ਐਸੀ ਚਿੰਤਾ ਦੇਖਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਆਪਨੇ ਇਤਨੀ ਚਿੰਤਾ ਕਿਉਂ ਕੀ ਸਭ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੇ ਅਗਯਾਨਵਰਤੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪ ਕੀ ਆਗਯਾ ਹੋਗੀ ਮੈਂ ਸਿਰ ਆਂਖੋਂ ਕੇ ਬਦਲੇ ਕਰੂੰਗਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਿਆਰੇ ਮੁਝੇ ਚਿੰਤਾ ਕਿਉਂ ਨ ਹੋ ਬਹੁਤਸਾ ਸੰਦੇਹ ਹੈ ਔਰ ਮੈਨੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਸੁਗੰਦ ਖਾਈ ਹੈ ਕਿ ਹਮਾਮਬਾਦਗਰਦ ਕੋ ਕਿਸੀ ਕੋ ਨ ਜਾਨੇ ਦੇਵਾਂਗਾ ਜੋ ਤੁਝਕੋ ਜਾਨੇ ਕੀ ਆਗਯਾ ਦੂੰ ਪ੍ਰਤੱਗਯਾ ਭੰਗ ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰਾ ਇਹ ਸੋਚ ਬਹੁਤ ਹੈ ਕਿ ਤੁਝਸੇ ਸੁੰਦਰ ਸੁਸੀਲ ਮਨੁੱਖ ਅਪਨੇ ਜੀਨੇ ਸੇ ਹਾਥ ਧੋਵੇ ਤੀਸਰਾ ਤੁਝਸਾ ਮਨੁੱਖਯ ਆਜ ਤਕ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਨਹੀਂ ਆਯਾ ਚੌਥਾ ਤੁਝਕੋ ਬਿਦਾ ਕਰੂੰ ਤੋ ਬਿਰਹ ਕੀ ਪੜ ਕੈਸੇ ਸਹੂੰ ਪਾਂਚਵੇਂ ਜਾਨੇ ਨ ਦੂੰ ਤੋ ਅਬੀ ਝੂਠਾ ਹੋਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ
