ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/377

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੭੫)

ਊਚਾ ਚੜ੍ਹਾ ਕਿ ਗੁੰਮਜ਼ ਮੇ ਜਾ ਲਗਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਬਹੁਤ ਥਕਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਨਾ ਚਾਹੇ ਵੁਹ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਉਠਾ ਕੇ ਇਸ ਤੋਤੇ ਕੇ ਸਿਰ ਮੇਂ ਤੀਰ ਮਾਰੇ ਜੋ ਤੀਰ ਲਗਾ ਤੋ ਉਸੀ ਖਿਣ ਬਾਹਰ ਹੂਆ ਔਰ ਹੀਰਾ ਭੀ ਪਾਯਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਪੱਥਰ ਕਾ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸੇ ਪਕੜਕੇ ਉਨ ਪੱਥਰ ਕੇ ਮਾਨੁੱਖੋਂ ਕੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਜਹਾਂ ਕੇ ਤਹਾਂ ਖੜੇ ਹੈਂ ਹਿਲ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਕਤੇ ਤਬ ਇਹ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨ ਨਿਕਲਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਣ ਇਸੀ ਜਗਹ ਖੋਏ ਜਾਏਂਗੇ ਇਸਮੇਂ ਏਹੀ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੀਘਰ ਇਨਹੀ ਮੇਂ ਮਿਲਕੇ ਚੁਪਕਾ ਖੜਾ ਹੋ ਰਹੂੰ ਜੋ ਆਪਕੋ ਬਚਾਵਾਂਗਾ ਤੋ ਜੀਤੇ ਹੀ ਦੁਖ ਮੇਂ ਪੜਾ ਰਹੂੰਗਾ ਕਿਸੀ ਉਪਾਇ ਸੇ ਬਾਹਰ ਹੋਨਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਔਰ ਵਹਾਂ ਪਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਮੇਰੀ ਰਾਹ ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਮਰ ਜਾਏਗਾ ਇਹ ਸਭ ਉਲਝੇੜੇ ਜੀਤੇ ਹੀ ਜੀ ਕੋ ਹੈਂ ਇਹੀ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਜੀਨੇ ਕਾ ਆਸਰਾ ਛੋਡਕਰ ਪੱਥਰ ਹੋ ਜਾਊਂ ਸਭ ਚਿੰਤਾ ਸੇ ਛੁਟ ਜਾਊਂਗਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਬਡਾ ਸਾਮਰਥ ਹੈ ਵੁਹ ਸਭ ਅਪਨੇ ਕਾਮ ਕਰਲੇਗਾ ਯਿਹ ਮਨ ਮੇਂ ਠਹਿਰਾ ਕਰਕੇ ਕੁਰਸੀ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਨਾਮ ਲੇ ਤੀਰਕਮਾਨ ਉਠਾ ਏਕ ਤੀਰ ਲਗਾ ਹੀ ਬੈਠਾ ਤੋਤਾ ਕੁੜਕ ਤੀਰ ਹੁਚਾਟ ਪਿੰਜਰੇ ਕੀ ਛੱਤ ਪੈ ਲਗਾ ਹਾਤਮ ਗੋਡਿਆਂ ਤਕ ਪੱਥਰ ਕਾ ਹੋਗਯਾ ਤੋਤਾ ਜਹਾਂ ਬੈਠਾ ਥਾ ਤਹਾਂ ਹੀ ਪਰ ਆ ਬੈਠਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਸੇ ਜਾਹ ਇਹ ਜਗਹ ਤੇਰੇ ਰਹਿਨੇ ਕੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹਾਤਮ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਸਮੇਤ ਉਛਲ ਕੇ ਸੌ ਪੈਰ ਪੀਛੇ ਜਾ ਪੜਾ ਉਸਕੇ ਪੈਰ