(੩੮੧)
ਫਰਸ਼ ਬਦਲੇ ਬਰਾਤੀਓਂ ਨੇ ਕਪੜੇ ਝਮਝਮਾਤੇ ਪਹਿਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਅਪੱਛਰੇਂ ਬੁਲਵਾਈਂ ਦੋਨੋਂ ਤੀਰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕੇ ਠਾਠ ਮੀਨਾਕਾਰੀ ਕੀ ਟੂਟੀਆਂ ਦੁਲਹਨ ਕੇ ਮਕਾਨ ਤਕ ਬੰਨ੍ਹਵਾਈਂ ਔਰ ਆਤਸ਼ਬਾਜ਼ੀ ਕੀ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਗ਼ਰਜ਼ ਖੜਕੀ ਲਾਖੋ ਰੰਗ ਸਤਾਰੋਂ ਕੇ ਗਡਾਏ ਰਾਤ ਕੇ ਸਮੇ ਬੜੀ ਧੂਮਧਾਮ ਸੇ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਬਯਾਹਨੇ ਕੋ ਆਯਾ ਜਬ ਦੁਲਹਨ ਕੇ ਮਕਾਨ ਪਰ ਬਰਾਤ ਆਈ ਤੋ ਕੁਲ ਆਲਮ ਡਰਾ ਬਰਾਤ ਕੇ ਆਨੇ ਤੇ ਪਹਿਲੇ ਯਹਾਂ ਭੀ ਨਾਚ ਹੋ ਰਹਾ ਥਾ ਔਰ ਸਭਾ ਸਭ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੇ ਬੈਠੀ ਥੀ ਕਿਤਨੇ ਮਨੁੱਖਯ ਅੱਗਲਵਾਂਢੀ ਗਏ ਦੁਲਹਾ ਕੋ ਹਾਥੋਂ ਹਾਥ ਲੇ ਆਏ ਗੱਦੀ ਪਰ ਬੈਠਾਯਾ ਹਾਤਮ ਭੀ ਦੁਲਹਾ ਕੇ ਪਾਸ ਬਡੀ ਖੁਸ਼ੀਸੇ ਬੈਠਾ ਔਰ ਬਰਾਤੀ ਭੀ ਸਭਾ ਮੇਂ ਸੰਯੁਕਤ ਹੂਏ ਨਿਦਾਨ ਨਾਚ ਕੀ ਸਭਾ ਔਰ ਰਾਗ ਕਾ ਵਰਨਨ ਕੁਛ ਕਹਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਦੇਖਨੇ ਹੀ ਸੇ ਵਿਦਤ ਹੋਤਾ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਆ ਕਰ ਨਿਕਾਹ ਪੜ੍ਹਾਯਾ ਮੁਬਾਰਕ ਕੀ ਸਲਾਮੀ ਦੀ ਔਰ ਹਾਰ ਪਾਨ ਬਾਂਟਨੇ ਲਗਾ ਦੁਲਹਾ ਕੋ ਮਹਿਲ ਕੀ ਡੇਉਢੀ ਪਰ ਲੇ ਗਏ ਵਹਾਂ ਸੇ ਕਈ ਬੂਢੀ ਬੇਗਮੇਂ ਦੁਲਹਨ ਕੀ ਦਾਈ ਸਮੇਤ ਆਈਂ ਦੁਲਹਾ ਕੋ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾ ਕਰਕੇ ਲੈਗਈਂ ਦੁਲਹਨ ਕੇ ਪਾਸ ਗੱਦੀ ਪਰ ਬਠਾ ਦੀਆ ਵੁਹ ਭੀ ਬਸਤ੍ਰ ਅਰ ਭੂਖਨ ਅੱਛੇ ਅੱਛੇ ਪਹਿਨਕੇ ਸੁਗੰਧ ਲਗਾਇਕੇ ਵੇ ਬੈਠੇ ਥੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਘੁੰਗਟ ਮੇਂ ਉਸਕਾ ਝਲਕ ਦੇਖਕੇ ਅਚੇਤ ਹੋਗਿਆ ਦਾਈ ਉਸੀ ਸਮਯ ਘਬਰਾ ਕੇ ਦੌੜੀ ਔਰ ਗੁਲਾਬ ਕਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਪਾਸ ਲਾਕੇ ਛਿੜਕਨੇ ਲਗੀ ਥੋੜੀ
