(੪੮)
ਜੋ ਜਾਨ ਪੜ੍ਹਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਸਸੁਰ ਹੋਨੇ ਕੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਮਨੁੱਖ ਔਰ ਤੂੰ ਪਸ਼ੁ ਮੇਰਾ ਤੇਰਾ ਸੰ ਧਕੈਸੇ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਹਾਤਮ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸੰਗ ਕਾ ਆਨੰਦ ਮਾਨੁਖ ਔਰ ਪਸ਼ੂ ਮੇਂ ਏਕ ਸਾ ਹੈ ਤੂ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਤੁਝ ਸੀ ਹੈ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਦੋ ਚਾਰ ਰੀਛੋਂ ਸੇ ਕਹਾਕਿ ਤੁਮ ਲੜਕੀ ਕੋ ਬਿਵਾਹ ਕੇ ਗਹਿਨੇ ਕਪੜੇ ਸੇ ਸੁਵਾਰ ਦੁਲਹਨ ਬਨਾ ਉਸ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਬਠਾਵੋ ਵੇ ਉਸ ਲੜਕੀ ਕੋ ਬਨਾ ਠਨਾ ਕਰ ਉਸ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਲੇ ਗਏ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਭੀ ਵਹਾਂਲਾਏ ਉਸਨੇ ਜੋ ਉਸ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਚੰਦ੍ਰਮੁਖੀ ਕੋ ਦੇਖਾ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਸਭਾ ਮੈਂ ਫਿਰ ਆਯਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਰੀਛ ਤੂੰ ਰਾਜਾ ਔਰ ਮੈਂ ਭਿਖਾਰੀ ਜੋ ਇਸ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਕੋ ਅਪਨੀ ਜੋਰੂ ਕਰੂੰ ਤੋ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਤੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਮਾਨ ਲੇ ਔਰ ਆਗਾ ਪੀਛਾ ਛੋਡ ਦੋ ਕਿ ਤੁਮ ਭੀ ਯਮਨ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਜ਼ਾਦੇ ਹੋ ਵੁਹ ਸੋਚਕਰ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਣੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸ ਅਪਦਾ ਮੈਂ ਪੜਾ ਅਬ ਮੈਂ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਏਕ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਹੂੰ ਯਹਾਂ ਬਿਵਾਹ ਕਰਕੇ ਰੈਣ ਚੈਣ ਮਨਾਊਂਗਾ ਤੋ ਵਹਾਂ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਮੇਰੀ ਬਾਟ ਦੇਖ ਦੇਖ ਕਰ ਮਰ ਜਾਏਗਾ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਕਿਆ ਉੱਤਰ ਦੂੰਗਾ ਰੀਛੋਂ ਕੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਜੋ ਫਿਰ ਉਸਕੋ ਸੋਚ ਮੇਂ ਦੇਖਾ ਤੋ ਕਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਨਾ ਮਾਂਨੇਗਾ ਤੋ ਕਬੀ ਨਾ ਛੂਟੇਗਾ ਐਸੇ ਹੀ ਬੰਧੇ ਬੰਧੇ ਮਰ ਜਾਏਗਾ ਵੁਹ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨਕਰ ਭੀ ਨ ਬੋਲਾ ਨਾ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤਬ ਰੀਛ
