(੫੬)
ਕਰ ਮੁਝਕੋ ਯਿਹ ਸੋਚ ਹੋਤਾਹੈ ਕਿ ਤੇਰੇ ਮਿੱਤੋ੍ਂ ਮੇਂ ਸੇ ਐਸਾ ਸ਼ੁਭ ਚਿੰਤਕ ਕੋਈ ਨ ਥਾ ਜੋ ਤਝ ਕੋ ਰੋਕਤਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਛ ਅਪਨੇ ਪਰਯੋਜਨ ਕੇ ਲੀਏ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਮੈਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਸਹਿਸ ਕੀਆ ਹੈ ਔਰ ਢੂੰਡਣੇ ਕੇ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਪਰਿਸ਼੍ਮ ਕਾ ਪਾਂਵ ਰੱਖਾ ਹੈ ਆਗੇ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਰੇ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਖ਼ਵਾਰਜ਼ਮ ਕਾ ਸ਼ਹਜ਼ਾਦਾ ਬਰਜੁਖ ਸੌਦਾਗਰ ਕੀ ਬੇਟੀ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਪਰ ਆਸ਼ਕ ਹੁਆ ਹੈ ਔਰ ਵੁਹ ਸਾਤ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿਤੀ ਹੈ ਜੋ ਕੋਈ ਉਨ ਸਾਤ ਬਾਤੋਂ ਕੋ ਪੂਰਾ ਕਰੇਗਾ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਵੁਹ ਵਿਵਾਹ ਕਰੇਗੀ ਵੁਹ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਉਨਕੋ ਪੂਰਾ ਕਰ ਸਕਾ ਤਬ ਉਸਨੇ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਰਹਿਨੇ ਨ ਦੀਆ ਵੁਹ ਵਹਾਂ ਸੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਨਿਕਲ ਕਰ ਮਾਰਾ ਮਾਰਾ ਕਰ ਫਿਰਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਪੁਕਾਰ ਪੁਕਾਰ ਕਰ ਰੋਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਐਸੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਸੇ ਮੇਰੇ ਮਕਾਨ ਪਰ ਆਯਾ ਔਰ ਮੁਝਸੇ ਮਿਲਾ ਤਬ ਮੈਨੇ ਉਸ ਸੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪੂਛਾ ਤਬ ਉਸਨੇ ਅਪਨਾ ਸਭ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਔਰ ਸੇ ਛੋੜ ਮੇਰੇ ਆਗੇ ਵਰਣਨ ਕੀਆ ਉਸ ਸਮਯ ਮੈਨੇ ਯਿਹ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਬਿ੍ਤਾਂਤ ਤੋ ਪੂਛਾ ਔਰ ਉਸਕੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨ ਕੀ ਯਿਹ ਬਾਤ ਬਹੁਤ ਅਨੂਚਿਤ ਹੈ ਇਸ ਲੀਏ ਹਿਸਾ ਸਹਿਸਾ ਬਾਂਧਾ ਔਰ ਇਤਨੀ ਅਪਦਾ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਪਰ ਲੀ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨਕਰ ਉਸ ਮਨੁੱਖਯ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਤੈਂ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹਾਤਮ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਕੇ ਬਿਨਾਂ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਦੂਸਰਾ ਕੌਣ ਹੈ ਐਸਾ ਕਾਮ ਕਰੇ ਔਰ ਦੂਸਰੇ ਕੇ ਲੀਏ ਆਪ ਅਪਦਾ ਮੇਂ ਪੜੇ
