ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/59

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੫੮)

ਕਰ ਪਾਣੀ ਪੀਣੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸਿਰ ਸੇ ਪਾਂਵ ਤਕ ਨੰਗੀ ਪਾਣੀ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਫਿਰ ਉਸੀ ਤਲਾਵ ਮੇਂ ਚਲੀ ਗਈ ਜਯੋਂ ਹੀ ਹਾਤਮ ਕਾ ਪਾਂਵ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪਹੁਚਾ ਆਂਖੋਂ ਕੋ ਖੋਲ੍ਹ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਆਪ ਕੋ ਔਰ ਉਸ ਬਲਾ ਕੋ ਏਕ ਫੂਲੇ ਫਲੇ ਬਾਗ਼ਮੇਂ ਪਾਯਾ ਯਿਹ ਦੇਖ ਹਾਕਮ ਚੁਪ ਕਰ ਰਹਿਗਿਆ ਵੁਹ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਛੋੜ ਕਿਸੀ ਓਰ ਚਲੀ ਗਈ ਔਰ ਹਾਤਮ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕਾ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖਤਾ ਫਿਰਤਾ ਥਾ ਕਿ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਸੁੰਦਰੀ ਬਾਂਧੇ ਝੁੰਡ ਗਲ ਬਾਹੀਂ ਡਾਲੇ ਸਿਰ ਸੇ ਪਾਂਵ ਤਕ ਗਹਿਨੇ ਮੇਂ ਲਦੀ ਹੁਈਂ ਕਿਸੀਓਰਸੇ ਆ ਨਿਕਲੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਨੀ ਓਰ ਖੀਚਨੇ ਲਗੀ ਉਸਨੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਓਰ ਮੁਖ ਨਾ ਦੀਆ ਔਰ ਨਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕਰਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕੌਣ ਹੈਂ ਅਰ ਕਿਆ ਕਹਿਤੀ ਹੈਂ ਕਯੋਂਕਿ ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਕਾ ਕਹਿਨਾ ਉਸਕੋ ਯਾਦ ਥਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਕਹੀਂ ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਿ ਧੀਰਜ ਕਾ ਪਾਂਵ ਡਿਗੇ ਔਰ ਤੂੰ ਬਿ੍ਥਾ ਛਲ ਕੇ ਗਢੇ ਮੇਂ ਗਿਰੇ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹੇ ਕਿ ਅੰਧੇਰਾ ਯਿਹੀ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਵੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਐਸੇ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਲੇ ਗਈ ਕਿ ਵੁਹ ਸਭ ਕਾ ਸਭ ਰਤਨ ਜੜਤ ਥਾ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਉਸ ਕੇ ਲਾਖੋਂ ਓਰ ਮੂਰਤਾ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਲਗੀ ਥੀ ਔਰ ਏਕ ਸੁਘਰ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਬਡੇ ਚਮਤਕਾਰ ਸੇ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਬਿਛਾ ਥਾ ਜਬ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਵੁਹ ਸਭ ਕੀ ਸਭ ਦੀਵਾਰ ਕੀ ਤਸਵੀਰੇਂ ਹੋ ਗਈ ਔਰ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਅੱਪਛਰਾਂ ਉਸ ਮਹਿਲ ਕੀ ਦੀਵਾਰ ਸੇ