(੬੬)
ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਦੁਖ ਭਰਾ ਸ਼ਬਦ ਐਸਾ ਕਿਸੀ ਓਰ ਸੇ ਉਸ ਕੋ ਸੁਨ ਪੜਾ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸਕੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ ਭਰ ਆਏ ਔਰ ਕਲੇਜਾ ਜਲਨੇ ਲਗਾ ਸਹਿਸਾ ਜੀਅ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੂਰਮੇ ਕੋ ਅਨੁਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖ ਅਪਦਾ ਮੇਂ ਪੜਾ ਹੋਵੇ ਔਰ ਤੂੰ ਉਸਕੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾ ਕਰਹਿ ਔਰ ਉਸਕਾ ਬਿਤਾਂਤ ਨਾ ਪੁਛੈ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮਨ ਮੇਂ ਠਹਿਰਾਇ ਉਸੀ ਓਰ ਚਲਾ ਥੋਰੀ ਹੀ ਦੂਰ ਚਲਾ ਹੋਗਾ ਕਿ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਪਹੁੰਚਾ ਜਹਾਂ ਸੇ ਰੋਨੇ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਆਤਾ ਥਾ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਣ ਮਨੁੱਖਯ ਅਪਨੇ ਕੋਮਲ ਕਪੋਲੋਂ ਪਰ ਆਂਖੋਂ ਕੀ ਸੀਯੋਂ ਸੇ ਆਂਸੂ ਕੇ ਮੋਤੀ ਵਹਾ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਕਰ ਕਰਾਹ ਕਰਾਹ ਯਿਹ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਮੈਂ ਕਹਾਂ ਜਾਵੂੰ ਔਰ ਕਿਸ ਸੇ ਕਹੂੰ ਮੇਰੇ ਦੁਖ ਕਾ ਬਿ੍ਤਾਂਤ ਤੁਮ ਹੀ ਬਿਚਾਰ ਦੇਖੋ ਜੋ ਮੁਝ ਪਰ ਬੀਤੇ ਹੈ ਉਸਕੋ ਮੈਂ ਲਿਖ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਔਰ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਮੇਂ ਗੁੰਗਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਝ ਪਰ ਐਸਾ ਕਿਆ ਦੁਖ ਪੜਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਸੇ ਤੂੰ ਇਤਨਾ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਕਰ ਘਬਰਾ ਰਹਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸੋਦਾਗਰ ਹੂੰ ਔਰ ਯਹਾਂ ਸੇ ਬਾਰਹ ਕੋਸ ਪਰ ਏਕ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ ਉਸ ਮੇਂ ਹਾਰਸ ਨਾਮੀ ਸੌਦਾਗਰ ਅਤਿ ਧਨਵਾਨ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੀ ਲੜਕੀ ਐਸੀ ਰੂਪਵੰਤੀ ਹੈ ਜਿਸਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਚੰਦ੍ਮਾਂ ਭੀ ਲੱਜਿਤ ਹੋਤਾ ਹੈ ਏਕ ਦਿਨ ਅਨਾਸ ਸਮੇ ਫਿਰਤਾ ਫਿਰਤਾ ਸੌਦਾਗਰੀ ਕਾ ਮਾਲ ਲੀਏ ਹੂਏ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਧੂਪ ਕੇ ਮਾਰੇ ਹਾਰਸ
