(੬੮)
ਕਹਾਂ ਤਕ ਹੈ ਦੂਸਰੀ ਬਾਤ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਕੀ ਰਾਤ ਕੋ ਜੰਗਲ ਸੇ ਏਕ ਸ਼ਬਦ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਵੁਹ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਕੀਆ ਜੋ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਕਾਮ ਆਤਾ ਤੀਸਰੀ ਬਾਤ ਹ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਮੁਹਰਾ ਸਾਂਪ ਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਹੈ ਉਸਕੋ ਮੁਝੇ ਲਾ ਦੋ ਇਸ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਮੇਰੀ ਰਹੀ ਸਹੀ ਬੁਧਿ ਜਾਤੀ ਰਹੀ ਮੈਨੇ ਜੋ ਪੈਰ ਖੈਂਚਾ ਮੇਰਾ ਧਨ ਰਤਨ ਔਰ ਸਭ ਸੰਪਦਾ ਲੁਟ ਲੀ ਔਰ ਮੁਝਕੋ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਾਲ ਦੀਆ ਮੈਂ ਬੇ ਵਸ ਹੋਕਰ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਆ ਪੜਾ ਇਕ ਤੋ ਸੰਪਦਾ ਗਈ ਦੂਸਰਾ ਬਦਨਾਮ ਹੂਆ ਤੀਸਰਾ ਪਰੀਤਿ ਕਾ ਤੀਰ ਕਲੇਜੇ ਪਰ ਹੁਆ ਸਾਥੀਓ ਨੇ ਸਾਥ ਛੋੜਾ ਮੈਂ ਭਿਖਾਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਧੀਰਜ ਰਖ ਮੁਝੇ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਲੇ ਚਲ ਤੇਰੀ ਬਸਤੁ ਭੀ ਤੁਝੇ ਦਿਲਵਾਉਂਗਾ ਔਰ ਤੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਸੇ ਭੀ ਮਿਲਾਊਂਗਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਿਆਰੇ ਵੁਹ ਹਾਥ ਲਗੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਧਨ ਰਤਨ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਪਯਾਰੀ ਕਾ ਦੇਖਨਾ ਹੀ ਅਸੰਖ ਧਨ ਹੈ ਹਾਤਮ ਉਸ ਪੀਤਿ ਕੇ ਬਾਵਲੇ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਔਰ ਸਰਾਂ ਮੇਂ ਉਤਰਾਂ ਔਰ ਸੌਦਾਗਰ ਕੋ ਬੈਠਾ ਆਪ ਉਸਕੇ ਦੁਆਰੇ ਪਰ ਗਿਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬਿਵਾਹ ਕਰਨੇ ਆਯਾ ਦੁਰਪਾਲੋ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖ ਤੁਝੇ ਬਿਆਹਨੇ ਆਯਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਸੁਨਤੇ ਹੈ ਪਰਦਾ ਡਾਲ ਤੁਮ ਕੋ ਘਰ ਮੇਂ ਬੁਲਾਕੇ ਜੋ ਬਚਨ ਉਸ ਸੇ ਲੀਆ ਥਾ ਸੋ ਇਸ ਸੇ ਭੀ ਲੀਆ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ
