(੭੧)
ਉਸਕੇ ਖਾਨੇ ਕਾ ਬਿਚਾਰ ਕੀਆ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਭੀ ਏਕ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਤੁਮ ਨਾ ਖਾਓ ਔਰ ਜੀਤਾ ਰਾਜਾ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾਓ ਕਿਉਂ ਕਿ ਉਸਕੀ ਬੇਟੀ ਬਹੁਤ ਬੇਅਰਾਮ ਹੈ ਕਦਾਚਿਤ ਇਸਕੀ ਔਖਧੀ ਸੇ ਅੱਛੀ ਹੋ ਜਾਏ ਉਨ੍ਹੋੰਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਆ ਕਹਿਤਾ ਹੈਂ ਹਮ ਤੋ ਸੈਂਕੜੇ ਮਾਨੁੱਖੋਂ ਕੋ ਲੈਕਰ ਗਏ ਔਰ ਨਿਰ ਲੱਜਿਤ ਹੁਏ ਹਮੇਂ ਕਿਆ ਅਵੱਸ਼ਕਤਾ ਹੈ ਜੋ ਲੇ ਜਾਵੇਂ ਰਾਜਾ ਕੇ ਰਾਜ ਮੇਂ ਤੋਂ ਆਇ ਹੀ ਪਹੁੰਚਾ ਹੈ ਅਬ ਕਹਾ ਜਾ ਸਕੇਗਾ ਕੋਈ ਨ ਕੋਈ ਰਾਜਾ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾਈ ਦੇਗਾ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਭੀ ਆਗੇ ਬੜਾ ਉਸਕੋ ਏਕ ਗਾਂਵ ਫਿਰ ਦੇਖ ਪੜਾ ਵਹਾ ਕੇ ਦੇਵ ਉਸਕੋ ਅਪਨੇ ਸਰਦਾਰ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਏ ਉਸ ਸਰਦਾਰ ਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੀ ਆਂਖੇਂ ਦੁਖਤੀ ਥੀ ਔਰ ਆਠੋ ਪਹਿਰ ਪਾਨੀ ਵਹਾ ਕਰਤਾ ਥਾ ਉਸ ਸੋਚ ਮੇਂ ਸਰਦਾਰ ਸਿਰ ਝੁਕਾਏ ਬੈਠਾ ਥਾ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਿਰ ਉਠਾ ਉਨਸੇ ਕਹਾਕਿ ਭ੍ਰਮ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਕੋ ਕਿਉਂ ਲਾਏ ਹੋ ਚਲੋ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਨੇ ਸੇ ਦੂਰ ਹੋ ਇਸੇ ਛੋਡ ਯਿਹ ਜਹਾਂ ਚਾਹੇ ਹਾਂ ਚਲਾ ਜਾਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸੇ ਬਡੀ ਸੋਚ ਮੇਂ ਦੇਖਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਮਕੋ ਕਿਸ ਬਾਤ ਕਾ ਸੋਚ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਭਾਈ ਮੇਰੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਦੁਖਤੀ ਹੈਂ ਸੋ ਇਸੀ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਰਾਤ ਦਿਨ ਕਾ ਸੁਖ ਚੈਨ ਛੋਡ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੀ ਆਂਖੇ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰੂੰਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਜਗਹ ਸੇ ਉਠਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਅਪਨੇ ਘਰ ਲੇਜਾਕੇ ਅਪਨੀ ਜੋਰੂ ਕੇ
