(੨੮੧)
ਆਪ ਰਹੇ ਬੇਗਰਜ਼ ਬੇਦੋਸ਼ ਬੈਠੀ ਮਾਲ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਲੁੱਟਵਾਉਨੀ ਏਂ
ਮੱਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮੂਲ ਨਾ ਲਏਂ ਭਾਬੀ ਨਿੱਤ ਗੁੱਝੜਾ ਯਾਰ ਹੰਢਾਉਨੀ ਏਂ
ਵਾਰਸ ਮਕਰ ਫ਼ਰੇਬ ਦੀ ਚਾ ਖਾਰੀ ਹੋਕਾ ਹੋਰ ਦਾ ਹੋਰ ਸੁਣਾਉਨੀ ਏਂ
ਕਲਾਮ ਹੀਰ
ਮੈਨੂੰ ਕਸਮ ਜੇ ਕਰੋ ਯਕੀਨ ਅੜੀਓ ਮੈਂ ਨਿਰੋਲ ਬੇਗਰਜ਼ ਬੇਦੋਸੀਆਂ ਨੀ
ਜੋ ਵੀ ਆਪ ਵਿਚ ਰਮਜ਼ਾਂ ਸੁਨਾਂਦੀਆਂ ਹੋ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਮੈਂ ਚਾਪਲੋਸੀਆਂ ਨੀ
ਗੁੱਝੇ ਮਿਹਣੇ ਮਾਰਕੇ ਤਾਇਆ ਜੇ ਜਿੰਦ ਕੱਢੀਆ ਜੇ ਨਾਲ ਝੋਸਿਆਂ ਨੀ
ਗੱਲ ਬੇ ਹਯਾਈ ਦੀ ਬੋਲ ਕੇ ਤੇ ਰੁੱਸ ਪਵੋ ਪਿੱਛੋਂ ਨਾਲ ਰੋਸਿਆਂ ਨੀ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਯਾਦ ਕਰਾਂ ਨਿੱਤ ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ ਪਈ ਪਾਉਣੀਆਂ ਨਿੱਤ ਔਸੀਆਂ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਕਿਉਂ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਅਰਾਮ ਆਵੇ ਜੇੜ੍ਹੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਤਾ ਵਿੱਚ ਲੂਸੀਆਂ ਨੀ
ਕਲਾਮ ਰਾਇਬਾਂ ਸ਼ੈਰਫਾਂ
ਭਾਬੀ ਦੱਸ ਖਾਂ ਅਸੀਂ ਜੇ ਝੂਠ ਬੋਲਾਂ ਤੇਰੀ ਕੱਲ੍ਹ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਡੌਲ ਸੀ ਨੀ
ਬਾਗੋਂ ਧੜਕਦੀ ਘਰਕਦੀ ਆਈ ਏਂ ਤੂੰ ਦੱਸ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਤੈਨੂੰ ਹੌਲ ਸੀ ਨੀ
ਜਾਕੇ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਘੇਰਿਓ ਈ ਓਹ ਤਾਂ ਬੈਠਾ ਹੋਯਾ ਅਨਭੋਲ ਸੀ ਨੀ
ਅੱਜ ਦਫ਼ਤਰ ਚੜ੍ਹੇ ਨੇ ਹਾਕਮਾਂ ਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿਪਾਹੀਆਂ ਦੇ ਰੌਲ ਸੀ ਨੀ
ਘੋੜੀ ਤੇਰੀ ਨੂੰ ਅੱਜ ਅਰਾਮ ਆਯਾ ਜੇੜ੍ਹੀ ਨਿੱਤ ਕਰਦੀ ਪਈ ਔਲ ਸੀ ਨੀ
ਅਸਾਂ ਏਤਨੀ ਗੱਲ ਮਾਲੂਮ ਕੀਤੀ ਤੇਰੇ ਮਗਰ ਤਾਂ ਇਸ਼ਕ ਚਪੌਲ ਸੀ ਨੀ
ਬੂਟਾ ਸੱਖਣਾ ਅੱਜ ਕਰਾ ਆਈ ਏਂ ਕਿਸੇ ਤੋੜ ਲਿਆ ਜੇੜ੍ਹਾ ਮੌਲ ਸੀ ਨੀ
ਐਵੇਂ ਰਾਇਗਾਂ ਝੰਜਟਾਂ ਪਾਇਓ ਈ ਓਹ ਤਾਂ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਜੇੜ੍ਹਾ ਕੌਲ ਸੀ ਨੀ
ਤੇਰਾ ਯਾਰ ਪਿਛਲੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਹੋਯਾ ਅਸਾਂ ਲੱਭ ਲਿਆ ਤੇਰਾ ਪੋਲ ਸੀ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਕੰਗਾਲ ਆਹਾ ਅੱਜ ਹੋ ਗਿਆ ਅਰਜ ਤੋਲ ਸੀ ਨੀ
ਕਲਾਮ ਹੀਰ
ਹੀਰ ਰੋਇਕੇ ਆਖਦੀ ਸੁਣੋ ਭੈਣਾਂ ਮੈਂ ਆਖਕੇ ਤੁੁੁੁਸਾਂ ਕਿਉਂ ਸਾੜੀਆਂ ਨੀ
ਰਾਹ ਜਾਂਦੜੀ ਝੋਟੇ ਨੇ ਢਾਹ ਲੀਤੀ ਸਾਨ੍ਹ ਥੱਲ ਉਥੱਲ ਕੇ ਮਾਰੀਆਂ ਨੀ
ਹੱਬੋਂ ਰੱਬੋਂ ਗਵਾਇਕੇ ਭੰਨ ਚੂੜਾ ਪਾਟ ਸੁੱਟੀਆਂ ਚੁੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨੀ
ਡਾਡੇ ਮਾੜਿਆਂ ਨੂੰ ਢਾਹ ਮਾਰ ਕਰਦੇ ਅੰਤ ਜੋਰਾਵਰਾਂ ਅਗੇ ਹਾਰੀਆਂਨੀ ਨੀ
ਸਾਨ੍ਹ ਮਾਰ ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਪਿਆ ਮਗਰ ਮੇਰੇ ਕੀਤੀਆਂ ਅਸਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖੁਆਰੀਆਂ ਨੀ
ਨੱਸ ਚਲੀ ਸਾਂ ਓਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਜਿਵੇਂ ਵਰਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣ ਕੁਆਰੀਆਂ ਨੀ
ਸੀਨਾ ਭੰਨਕੇ ਭੰਨਿਓਂ ਸੂ ਪਾਸਿਆਂ ਨੂੰ ਦੌਹਾਂ ਸਿੰਙਾਂ ਉੱਤੇ ਓਸ ਚਾੜੀਆਂ ਨੀ
