(੪੧)
ਜਿਹਾ ਚੋਰ ਨੂੰ ਪਾਹਰੁ ਆਣ ਪਹੁੰਚੇ ਛੱਡ ਟੁਰਦਾ ਏ ਸੰਨ੍ਹ ਦਾ ਪਾੜ ਮੀਆਂ
ਦਿੱਲ ਚਾਇਆ ਦੇਸ ਤੇ ਮੁਲਕ ਉੱਤੋਂ ਉਹਦੇ ਭਾ ਦਾ ਬੋਲਿਆ ਹਾੜ ਮੀਆਂ
ਤੇਰੀਆਂ ਕਟੀਆਂ ਕਟਕਦੇ ਮਿਲਣ ਸੱਭੇ ਖੜੇ ਖੋਲੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਈ ਧਾੜ ਮੀਆਂ
ਤੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਕੀ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਆਂਵਦੀ ਨਜ਼ਰ ਪਹਾੜ ਮੀਆਂ
ਮੈਨੂੰ ਮਹੀਂ ਦੀ ਕੁਝ ਪਰਵਾਹ ਨਾਹੀਂ ਨੱਢੀ ਪਈ ਸੀ ਏਸ ਰਿਹਾੜ ਮੀਆਂ
ਮੰਗੂ ਮਗਰ ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਆਉਂਦਾ ਏ ਮਹੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਮਹਿਰ ਜੀ ਤਾੜ ਮੀਆਂ
ਘੁੱਟ ਬਹੇਂ ਚਰਾਈਆਂ ਮਹੀਂ ਦੀਆਂ ਸਹੀ ਕੀਤਾ ਈ ਕੋਈ ਕਰਾੜ ਮੀਆਂ
ਮਹੀਂ ਚਾਰਦਿਆਂ ਹੋਏ ਮਾਸ ਬਾਰਾਂ ਅੱਜ ਉੱਠਿਓ ਅੰਦਰੋਂ ਸਾੜ ਮੀਆਂ
ਵਹੀ ਖਤਰੀ ਦੀ ਰਹੀ ਖਤਰੀ ਤੇ ਲੇਖਾ ਗਿਆ ਹੈ ਹੋ ਪਹਾੜ ਮੀਆਂ
ਤੇਰੀ ਧੀ ਰਹੀ ਤੇਰੇ ਘਰ ਬੈਠੀ ਝਾੜਾ ਮੁਖਤ ਦਾ ਲਿਆ ਈ ਝਾੜ ਮੀਆਂ
ਹੱਟ ਭਰੇ ਭਕੁੰਨੇ ਨੂੰ ਸਾਂਭ ਲਿਆ ਕੱਢ ਛਡਿਓ ਨੰਗ ਕਰਾੜ ਮੀਆਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਮੀਆਂ ਪੂਰੀ ਨਾਂਹ ਪਈਆਂ ਪਿਛੋਂ ਆਯਾ ਸੇਂ ਪੜਤਨੇ ਪਾੜ ਮੀਆਂ
ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਜਾਣ ਤੇ ਚੂਚਕ ਨੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰਨਾ
ਮਹੀਂ ਛਿੜਨ ਨਾ ਬਾਝ ਰੰਝੇਟੜੇ ਦੇ ਮਾਹੀ ਹੋਰ ਸੱਭੇ ਝੱਖ ਮਾਰ ਰਹੇ
ਕਾਈ ਘੱਸ ਜਾਏ ਕਾਈ ਡੁੱਬ ਜਾਏ ਕਈ ਮੀਂਹ ਪਾੜੇ ਕਾਈ ਪਾਰ ਰਹੇ
ਕਾਈ ਰੁਲੀ ਫਿਰੇ ਵਿੱਚ ਝੱਲ ਬੇਲੇ ਕਾਈ ਛੱਪ ਕੇ ਅੰਦਰ ਵਾਰ ਰਹੇ
ਮਹੀਂ ਚਰਦੀਆਂ ਬਾਝ ਨਾ ਰਾਂਝਣੇ ਦੇ ਕਰ ਲੋਕ ਬਥੇਰੜਾ ਪਿਆਰ ਰਹੇ
ਸਿਆਲ ਪਕੜ ਹਥਿਆਰ ਤੇ ਹੋ ਕੂਹਨਾਂ ਮਗਰ ਲੱਗ ਕੇ ਖੋਲੀਆਂ ਚਾਰ ਰਹੇ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਚੂਚਕ ਪਛੋਤਾਉਂਦਾ ਏ ਮੰਗੂ ਨਾਂਹ ਛਿੱੜੇ ਅਸੀਂ ਹਾਰ ਰਹੇ
ਗੁਸੇ ਨਾਲ ਹੀਰ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਖਣਾ
ਮਾਏ ਚਾਕ ਤਰਾਹਿਆ ਬਾਬਲੇ ਨੇ ਏਸ ਗੱਲ ਉਤੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ ਨੀ
ਰੱਬ ਓਸਨੂੰ ਰਿਜ਼ਕ ਹੈ ਦੇਣ ਹਾਰਾ ਕੋਈ ਓਸਦੇ ਰਬ ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਹੈ ਨੀ
ਆਖਣ ਦਾਨੀਆਂ ਮਾਹੀ ਨੂੰ ਢੂੰਡ ਮਲਕੀ ਖਾਕ ਉਡਸੀ ਧੀ ਜੇ ਨਸੀ ਹੈ ਨੀ
ਮਹੀਂ ਫਿਰਨ ਖਰਾਬ ਵਿੱਚ ਬੇਲਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਖੋਭਿਆਂ ਦੇ ਫਸਾਫਸੀ ਹੈ ਨੀ
ਮਾਹੀ ਮੰਨਸੀ ਨਾ ਗਲ ਭਲੀ ਥੀਸੀ ਸੁਣਿਆ ਹੀਰ ਉਹਦੇ ਪਿਛੇ ਰੁਸੀ ਹੈ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਔਲਾਦ ਨਾ ਮਾਲ ਰਹਿਸੀ ਓਹਦਾ ਸਬਰ ਜੈਂਦੀ ਮਿਹਨਤ ਖੁਸੀ ਹੈ ਨੀ
ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਲਿਆਉਣ ਵਾਸਤੇ ਮਲਕੀ ਨੇ ਚੂਚਕ ਨੂੰ ਆਖਣਾ
ਮਲਕੀ ਗਲ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਚੂਚਕੇ ਨੂੰ ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਦਿੰਦੇ ਬਦ ਦੁਆ ਮੀਆਂ
