(੬੬)
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਉਜਾੜ ਵਿਚ ਜਾਇਕੇ ਤੇ ਫੁੱਲ ਸਾਡਿਆਂ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਸੁੰਘਦਾ ਏ
ਕਲਾਮ ਕੈਦੋ
ਕੈਦੋ ਆਖਦਾ ਲੋਕੋ ਇਹ ਝੂਠ ਸਾਰਾ ਖੇਖਣ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਇਹ ਭਰਪੂਰ ਕੀਤੇ
ਗਲਤ ਤੁਹਮਤਾਂ ਲਾਉਣ ਹੁਣ ਚਾਲਬਾਜ਼ਾਂ ਨਖਰੇ ਰੰਨਾਂ ਦੇ ਜੱਗ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੀਤੇ
ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੱਡ ਗੋਡੜੇ ਭੰਨ ਕੇ ਚੂਰ ਕੀਤੇ
ਝੁਗੀ ਸਾੜ ਭਾਂਡੇ ਭੰਨ ਖੋਹ ਦਾੜੀ ਲਾਹ ਪਗ ਪਟੇ ਪੁਟ ਦੂਰ ਕੀਤੇ
ਨਾਦਰ ਸ਼ਾਹ ਪੰਜਾਬ ਫ਼ਤੂਰ ਪਾਏ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਫ਼ਤੂਰ ਕੀਤੇ
ਮੇਰੀ ਹਾਲ ਪੁਕਾਰ ਨਾ ਸੁਣੀ ਕੋਈ ਜੋ ਕੁਝ ਜ਼ੁਲਮ ਦਿਲ ਆਏ ਜ਼ਰੂਰ ਕੀਤੇ
ਸੰਘੋਂ ਪਕੜ ਘਸੀਟ ਕੇ ਵਿਚ ਖਾਈ ਲੱਤਾਂ ਮਾਰਕੇ ਖਲਕ ਹਜ਼ੂਰ ਕੀਤੇ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਗੁਨਾਹ ਥੀਂ ਪਕੜ ਕਾਫ਼ਰ ਹੱਡ ਪੈਰ ਕੁਪੱਤੀਆਂ ਦੂਰ ਕੀਤੇ
ਕਲਾਮ ਕੁੜੀਆਂ
ਵਾਰ ਘੱਤੀਆਂ ਕੌਣ ਬਲਾ ਕੁੱਤਾ ਦੁਰਕਾਰ ਕੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਮਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਭਈਆਂ ਪਿੱਟੀਆਂ ਅਸਾਂ ਨਾ ਹੱਥ ਲਾਯਾ ਤੁਸੀਂ ਏਨੀ ਗੱਲ ਨਾ ਸਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਅਸਾਂ ਨਿਉਂ ਤੁਹਾਡੜਾ ਢੂੰਡ ਲੱਧਾ ਧੀਆਂ ਸੱਦ ਕੇ ਪਰੇ ਖਲ੍ਹਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਭੋਲੂ ਬਾਂਦਰੇ ਲੁੱਚ ਕੁਪੱਤੜੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਚੁਟਕੀਆਂ ਪਏ ਪੁਚਕਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਫਰਬੇਜ਼ੀਆਂ ਮਕਰੀਆਂ ਠਕਰੀਆਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਲਾ ਕੇ ਚਾ ਵਿਗਾੜ ਦੇ ਹੋ
ਮੁਠੀ ਮੁਠੀ ਹਾਂ ਐਡ ਅਪਰਾਧ ਪੈਂਦਾ ਧੀਆਂ ਸੱਦ ਕੇ ਪਰ੍ਹੇ ਵਿਚ ਮਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਏਹ ਲੁਚ ਮੁਸ਼ਟੰਡੜਾ ਅਸੀਂ ਕੁੜੀਆਂ ਅਜੇ ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਨਿਤਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਪੁਰਸ਼ ਹੋਇਕੇ ਨਢੀਆਂ ਨਾਲ ਘੁਲਦਾ ਤੁਸੀਂ ਗੱਲ ਕੀ ਦਾ ਨਿਘਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਪਹਿਲੇ ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਗਾੜ ਕਰਦਾ ਤੁਸੀਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਸਵਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਮੀਆਂ ਮਰਦ ਸਦਾ ਝੂਠੇ ਰੰਨਾਂ ਸੱਚੀਆਂ ਸੱਚ ਨਿਤਾਰ ਦੇ ਹੋ
ਕੈਦੋ ਨੇ ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ ਫ਼ਰਿਆਦ ਕਰਨੀ
ਕੈਦੋ ਬਾਹੁੜੀ ਤੇ ਫ਼ਰਿਆਦ ਕੂਕੇ ਧੀਆਂ ਵਾਲਿਓ ਕਰੋ ਨਿਆਂ ਮੀਆਂ
ਮੇਰਾ ਹੱਟ ਪੰਸਾਰੀ ਦਾ ਲੁੱਟਿਆ ਈ ਕੋਲ ਵੇਖਦਾ ਪਿੰਡ ਗਿਰਾਂ ਮੀਆਂ
ਮੇਰੇ ਪੋਸਤ ਭੰਗ ਅਫੀਮ ਸੜ ਗਏ ਹੋਰ ਨਿਆਮਤਾਂ ਦਾ ਕਿਆ ਨਾਂ ਮੀਆਂ
ਤੋਤੇ ਬਾਗ਼ ਉਜਾੜ ਦੇ ਮੇਵਿਆਂ ਦੇ ਅਤੇ ਫਾਹ ਲਿਆਂਵਦੇ ਕਾਂ ਮੀਆਂ
ਮੈਨੂੰ ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਬੁਰਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੁਣ ਸੱਚ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੁਨਾ ਮੀਆਂ
ਕੀ ਕਹਾਂ ਮੇਰੇ ਹੱਕ ਬੁਰੀ ਹੋਈ ਹੋਯਾ ਮੇਰਾ ਹੀ ਹੱਕ ਅਨਿਆਂ ਮੀਆਂ
ਮੇਰੀ ਤੁਸਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾ ਸਾਂਝ ਕਾਈ ਪਿੰਨ ਟੁੱਕੜੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਖਾਂ ਮੀਆਂ
