੬
ਨਦੀਆਂ।
ਹਨ, ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਸੋਇਨੇ ਦੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਚੰਬੇ ਦੇ ਸਹਿਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇਸ ਦਰਿਆਉ, ਪੱਥਰ ਅਰ ਲਕੜਿਆਂ ਦਾ ਇਕ ਵਡਾ ਮਜਬੂਤ ਪੁਲ਼ ਬੰਨਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਪੁਲ਼ ਦੇ ਦੋਹੀਂ ਪਾਸੀਂ ਬੈਠਕਾਂ ਬਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ, ਅਰ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਪਾਹੀ ਉਥੇ ਸਦਾ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਇਸ ਪੁਲ਼ ਤੇ ਲੰਘਕੇ, ਇਕ ਰਸਤਾ ਕਸ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਕ ਰਾਹ ਚੀਨ ਨੂੰ, ਅਤੇ ਇਕ ਰਾਹ ਖਤਾ ਦੇ ਮੁਲਖ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸੁਦਾਗਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਮੁਸਾਫਰ ਲੋਕ, ਹਾਕਮ ਦੇ ਹੁਕਮ ਬਿਨਾ ਉਸ ਪੁਲ਼ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਲੰਘ ਸਕਦੇ, ਅਤੇ ਉਹ ਮਸੂਲ ਦੀ ਜਾਗਾ ਹੈ। ਫੇਰ ਇਹ ਦਰਿਆਉ ਚੰਬੇ ਦੀਆਂ ਹਦਾਂ ਬੀੰ ਲੰਘਕੇ ਬਸੋਹਲੀ ਸਹਿਰ ਦੇ ਗਿਰਦੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਥੋਂ ਸਹਿਰ ਸ਼ਾਹਪੁਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾ ਨਿਕਲ਼ਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਸ ਸਹਿਰ ਤੇ ਚਾਰ ਪੰਜ ਕੋਹ ਹੇਠ ਮਾਧੋਪੁਰ ਨਾਮੋ ਇਕ ਪਿੰਡ ਦਰਿਆਉ ਦੇ ਕੰਢੇ ਪੁਰ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਲਾਗੋਂ ਹੀ, ਇਕ ਨਹਿਰ ਇਕ ਨਹਿਰ ਜੋ ਲਹੋਰ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ, ਕਟ ਲਿਆਏ ਹਨ। ਪਰਮੇਸਰ ਨੈਚਾਹਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਹਕੀਕਤ ਬਾਰੀ ਦੇ ਦੁਆਬੇ ਵਿਚ ਆਵੇਗੀ। ਅਤੇ ਇਹ ਦਰਿਆਉ, ਪਠਾਨਕੋਟ ਅਰ ਕਲਾਨੋਰ ਅਰ ਪਸਰੂਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਰਗਣਿਆਂ ਦੀਆਂ ਹਦਾਂ ਬੀ ਲੰਘਕੇ, ਲਹੌਰ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਹਿਰ ਦੇ ਉੱਤਰ, ਪਛਮ, ਅਤੇ ਦਖਣ ਦੇ ਪਾਸੇ ਵਗਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਕਈ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਅੰਬਾਰਤਾਂ ਢਾਹ ਲਈਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਕੰਧ ਅਰ ਬੰਨ ਜੋ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਬਾਹਰ, ਦਰਿਆਉ ਦੇ ਪਾਸੇ ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਹੁਕਮ ਨਾਲ਼ ਵਡਾ ਮਹਬੂਤ, ਚੂਨੇ ਅਰ ਇਟਾਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਉਪਰ ਬਹੁਤ ਮਾਯਾ ਖਰਚ ਹੋਈ ਸੀ, ਸੋ ਕਈਆਂ ਜਾਗਾਂ ਤੇ ਢੈਕੇ ਖਰਾਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।
