ਬਰਕਤੇ ਨੇ ਸਗੋਂ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਦੂਰ ਰਾਜੇ ਦੀ ਬੀੜ ਵਲ ਵੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਉਹਨੇ ਬਦੋ-ਬਦੀ ਇਕ ਹੌਕਾ ਭਰਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਤੀਲ੍ਹਾ ਫੜ ਕੇ ਜ਼ਮੀਨ ਉਤੇ ਲੀਕਾਂ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਈ ।
ਖੈਰੁ ਉਠਿਆ ਅਤੇ ਅਛੋਪਲੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਬਰਕਤੇ ਦੀਆਂ ਦੋਵਾਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਘੁਟ ਲਿਆ ।
ਹਟ ਪਰੇ, ਖਬਰਦਾਰ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਇਆ ਤਾਂ !' ਖੈਰੁ ਦੇ ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਤੋੜਕੇ ਮੂੰਹ ਦੁਆਲਿਓਂ ਲਾਹੁੰਦੀ ਬਰਕਤੇ ਬੋਲੀ ।
ਅੱਜ ਕੀ ਸਰਾਲ੍ਹ ਸੰਘ ਗਈ ਆ ? ਕੀ ਸੱਚੀ ਜਾਨ ?' ਖੈਰੂ ਨੇ ਬੋਹੜਾ ਢੀਠਤਾਈ ਨਾਲ ਪੁਛਿਆ !
'ਸਿਰ ਆਪਣਾ, ਹੋਰ ਕੀ ? ਬਰਕਤੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਹਿਰਖੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਮਖ਼ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵਹਿਮ ਹੋ ਗਿਆ ਵਹਿਮ ।'
ਹਾਂ; ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਵਹਿਮ ਈ ਹੋਣਾ, ਸਭ ਕੁਝ ਜੁ ਤੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿਤਾ | ਦਗੇਬਾਜ਼ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦਾ।
‘ਕਰਮਾ ਮਾਰੀਏ, ਮਖ਼ ਏਨਾ ਵੀ ਗੁਸਾ ਕੀ ਹੋਇਆ ।' ਉਹਦੀ ਗਲ੍ਹ ਨੂੰ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਛੇੜਦਿਆਂ ਖੈਰੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ।
ਆਂਡੇ ਕਿਤੇ ਤੇ ਕੁੜ ਕੂੜ ਕਿਤੇ, ...... ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਗੈਰ ਨਹੀਂ ਜੀਊਂਗਾ, ਨਕਾਹ ਪੜੇਗਾ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ । ਕਿਥੇ ਗਏ ਨੀ ਤੇਰੇ ਵਾਅਦੇ ? ਬਰਕਤੇ ਹਨੇਰੇ ਮਾਰਦੀ ਉਠ ਬੈਠੀ ।
ਪਰ ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਦ ਮੁਕਰਨਾ ? ਖੇਰੂ ਦੀ ਚੰਚਲਤਾ ਸੰਜੀਦਗੀ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਈ ।
ਫਿਰਦਾ ਤਾਂ ਨਖਾਫ਼ਲਿਆਂ ਦੀ ਰੇਸ਼ਮਾ ਪਿਛੇ ਆਂ । ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਬਰਕਤੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਅੱਥਰੂ ਆ ਗਏ ।
'ਨਹੀਂ, ਇਹ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਹੋਊਗਾ, ਕਦੀ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਸ਼ੁਮੀਰ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਰੁਕਾਵਟ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ; ਮਖ਼ ਮੈਂ ਯਾਰ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ । ਖੇਰੂ ਨੇ ਬਰਕਤੇ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿਤਾ !
੨੬
