(੯੯)
ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਉਨਸੇ ਮਿਲਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾ ਧਨ ਗਢਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਮ ਨਿਕਾਲੋ ਤੋਂ ਹਾਥ ਆਵੇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਯਹਾਂ ਠਹਿਰੋ ਹਮ ਅਬੀ ਆਤੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਏਕ ਕੁਏਂ ਮੇਂ ਬੈਠਾ ਦੁਸਰਾ ਊਪਰ ਖੜਾ ਰਹਾ ਬਾਹਰ ਫੈਂਕਤਾ ਥਾ ਔਰ ਯਿਹ ਢੇਰ ਲਗਾਤਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਇਕ ਖਿਣ ਮੈਂ ਸਭ ਕਾ ਸਭ ਨਿਕਾਲ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਕਰ ਵੁਹ ਕਿਸੀ ਓਰ ਚਲੇ ਗਏ ਹਾਤਮ ਉਸ ਦਰਬ ਕੇ ਢੇਰ ਕੋ ਦੇਖਕਰ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਸ ਸਮਯ ਜੋ ਵੁਹ ਚੋਰ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੋਤੇ ਤੋ ਯੇਹ ਸਬ ਦਰਬ ਉਨਕੋ ਦੇ ਦੇਤਾ ਕਿ ਫਿਰ ਉਨਕੋ ਕੁਛ ਚਾਹ ਨਾ ਰਹਿਤੀ ਔਰ ਮਨੁੱਖੋਂ ਕੋ ਨਾ ਸਤਾਤੇ ਨਿਦਾਨ ਉਸਨੇ ਉਸ ਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਅੱਛਾ ਸਾ ਕਪੜੇ ਕਾ ਜੋੜਾ ਨਿਕਾਲ ਕੇ ਪਹਿਨਾ ਔਰ ਥੋੜਾ ਸਾ ਧਨ ਰਤਨ ਜੇਬ ਮੇਂ ਡਾਲਕਰ ਉਨਕੋ ਢੂੰਡਨੇ ਚਲਾ ਔਰ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਉਸ ਬੁਢੀਆ ਕੋ ਫਿਰ ਮਿਲਾ ਦੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਚਲਤਾ ਥਾ ਤੋ ਵੁਹ ਬੁਢੀਆ ਰਸਤੇ ਮੇਂ ਭਿਖਾਰੀ ਕਾ ਭੇਖ ਬਨਾ ਬੈਠੀ ਭੀਖ ਮਾਂਗ ਰਹੀ ਥੀ ਔਰ ਕਹਿਥੀ ਕਿ ਜਾਨੇ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਕੁਛ ਭਲਾਈ ਲੇ ਜਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਦੌੜਾ ਔਰ ਪਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਫੂਲ ਕੇ ਸਮਾਨ ਖਿਲਗਿਆ ਔਰ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਰੁਪਯੇ ਮੋਹਰੇਂ ਜੇਬ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਉਸਕੋ ਦੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਉਸਨੇ ਵੇ ਰੁਪਏ ਲੈਕਰ ਵੈਸੇ ਹੀ ਪੁਕਾਰ ਕਹਾ ਕਿ ਇਕਲੇ ਦੁਕੇਲੇ ਬਟੋਹੀ ਕਾ ਰਾਹ ਬਾਟ ਮੇਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੀ ਰੱਖਯਕ ਹੈ ਇਸ ਪੁਕਾਰ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੇ ਸਾਤੋਂ ਹੀ ਫਾਂਸੀ ਡਾਲਨੇ ਵਾਲੇ ਕਸੇ
