(੧੦੩)
ਰਹਾ ਜਬ ਘਟਨੇ ਲਗੀ ਤਬ ਮੈਂ ਖ਼ਤਾ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਵਸਤੁ ਲੇ ਕਰ ਚੀਨ ਕੋ ਗਿਆ ਔਰ ਵਹਾਂ ਬੇਚ ਔਰ ਮੋਲ ਲੇ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਚਲਾ ਜਬਤਕ ਮੈਂ ਨਾ ਆਯਾ ਤਬ ਤਕ ਵੁਹ ਕੁਮਾਰਗੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਜੋ ਬਾਪ ਨੇ ਮੁਝੇ ਬਿਆਹ ਦੀ ਥੀ ਮੇਰੇ ਪੀਛੇ ਏਕ ਹਬਸ਼ੀ ਗੁਲਾਮ ਸੇ ਉਲਝ ਗਈ ਔਰ ਯਿਹ ਲੋਹੇ ਕੀ ਕੀਲ ਜਾਦੂਗਰੋਂ ਸੇ ਬਨਵਾ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰੱਖ ਛੋਡੀ ਥੀ ਜਬ ਮੈਂ ਘਰ ਆਯਾ ਆਨਕਰ ਅਚੇਤ ਸੋਗਿਆ ਉਸਨੇ ਘਾਤ ਪਾਕੇ ਯਿਹ ਕੀਲ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਮੇਂ ਠੋਕ ਦੀ ਔਰ ਮੈਂ ਕੀਲ ਕੇ ਲਗਨੇ ਸੇ ਹੀ ਕੁੱਤੇ ਕਾ ਸਰੂਪ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸੀ ਘੜੀ ਉਸਨੇ ਕੁੱਤੇ ਕੀ ਸੀ ਤਰਹ ਦੁਰਕਾਰ ਕਰਕੇ ਘਰ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਾਲ ਦੀਆ ਮੈਂ ਕਾਨ ਫਟਫਟਾਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਮੇਂ ਆਨ ਪੜਾ ਵਹਾ ਕੇ ਕੁੱਤੇ ਮੁਝੇ ਬਾਹਰ ਕਾ ਕੁੱਤਾ ਜਾਨਕਰ ਭੌਂਕ ਕਰ ਦੌੜੇ ਉਨ ਕੇ ਡਰ ਸੇ ਆਜ ਤੀਸਰਾ ਦਿਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਛੋਡ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਭੂਖਾ ਪਿਆਸਾ ਪੜਾ ਫਿਰਤਾ ਥਾ ਆਗੇ ਕਿਆ ਕਹੂੰ ਕਿ ਆਜ ਈਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਅਪਣੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਤੁਝੇ ਯਹਾ ਭੇਜਾ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰਨੇ ਖਾਨਾ ਖੁਲਾਯਾ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਯਾ ਔਰ ਮਨੁਖਯ ਬਨਾਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਲੀਯਾ ਫਿਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੁਮਾਰੇ ਘਰ ਕਿਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੈਂ ਹੈਂ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸ ਜੰਗਲ ਸੇ ਤੀਨ ਦਿਨ ਕੀ ਰਾਹ ਪਰ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਸੂਰਤ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਹਾਰਸ ਸੌਦਾਗਰ ਭੀ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੀ ਬੇਟੀ ਤੀਨ ਬਾਤੋਂ ਕਾ ਉੱਤਰ
