ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/122

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
(ਪੰਨਾ:Sabha shingar.pdf/122 ਤੋਂ ਰੀਡਿਰੈਕਟ)
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੨੧)

ਹੂੰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਦਯਾ ਕਰਕੇ ਉਸਕਾ ਅਪਰਾਧ ਖਿਮਾ ਕਰ ਦੀਆ ਜਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਾਕਮ ਕੋ ਲਾਕਰ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜਾ ਕਰ ਦੀਆ ਤਬ ਪਾਦਸ਼ਾਹਕੋ ਵੁਹ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਰੁਪਵਾਨ ਦੇਖ ਪੜਾ ਪਿਆਰ ਸੇ ਬੁਲਵਾ ਕਰ ਉਸਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾਲਾ ਕੁਛ ਬਾਤੇਂ ਕਰਕੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਮ ਮਾਨੁੱਖ ਹੋਕਰ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਕਿਉਂ ਕਰ ਆਏ ਔਰ ਐਸਾ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਜਿਸਕੇ ਲੀਏ ਇਤਨਾ ਦੁਖ ਸਹਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੇ ਲੀਏ ਆਯਾ ਹੂੰ ਫਰੋਕਾਸ਼ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਆਪ ਕੇ ਗੁਣੋਂ ਕਾ ਵਰਨਣ ਯਹਾਂ ਤਕ ਕੀਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਤਾ ਇਸ ਸੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਆਪ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਾ ਅਤਯੰਤ ਅਭਿਲਾਖ ਬੜ੍ਹਾ ਸਭ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੇ ਮੈਨੇ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ ਯਹਾਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾਯਾ ਫਿਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਰਾਜ ਮੇਂ ਤੁਝੇ ਕੋਣ ਲਾਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਫ਼ਰੋਕਾਸ਼ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਦੇਵ ਮੁਝੇ ਲਾਏ ਹੈਂ ਫਿਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਇਨ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਕੋਈ ਮਨੁਖੋਂ ਮੇਂ ਬੇਦ ਬਡਾ ਪ੍ਰਬੀਨ ਚਤਰ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬੈਦ ਸੇ ਆਪ ਕੋ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਕਿਆ ਆਪ ਕੇ ਰਾਜ ਮੇਂ ਬੈਦ ਨਹੀਂ ਮਿਲਤਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹਮਾਰੀ ਜ਼ਾਤੀ ਕੇ ਬੈਦ ਸੇ ਕੁਛ ਆਰਾਮ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਮੈਨੇ ਬਹੁਤ ਔਖਧਿ ਕਰ ਦੇਖੀ ਹੈ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਦੁਖਤੀ ਹੈਂ ਵੁਹ ਸੁੰਦਰਤਾ ਮੇਂ ਪੂਰਨ ਚੰਦ੍ਰਮਾਂ ਕੇ ਸਮਾਨ ਹੈ ਔਰ ਕੋਈ ਦੂਸਰਾ ਲੜਕਾ ਮੇਰੇ ਨਹੀਂ ਬੜਾ ਦੁਖ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਭੀ ਅੰਧਾ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਕਿਸੀ ਭਾਂਤ ਪੀੜ ਨਹੀਂ